Yaoi of Manhattan

Bracia. Rodzina to tylko krew. To więzy krwi, które w ostatecznym rozrachunku miały mało do powiedzenia. Nieznani sobie ludzie byli czasami bliżsi sercu niż rodzina. Skąd więc myśl, że dwaj bracia powinni być na tyle silni, by nie chcieć się zabić? Szczególnie gdy żyło się tyle czasu.
-Zależy ile razy on próbowałby zabić mnie - odpowiedział, zgodnie z prawdą. Bo chyba nie powinien czuć się winny chęci zabicia kogoś, kto już wiele razy próbowałby mnie zgładzić. Na szczęście Jesse nie miał takich problemów. Nie miał rodziny. Nie miał nikogo. Był sam.

-Wyglądasz na takiego, co by się chciało go zabić. Czemu Lucyfer miałby być wyjątkiem? - odezwał się po chwili, ukazując rząd białych zębów w uśmiechu. Atmosfera nie była już taka zacięta jak jeszcze przed chwilą, mimo że sytuacja przecież w żaden sposób się nie zmieniła. Jesse jednak zmienił taktykę. W końcu miał przewagę i to znaczną, nie musiał się obawiać jego ataku, bo Az i tak nie miał jak go zadać. Mógł więc spokojnie dowiedzieć się paru rzeczy.

W sumie nie powinien się na to zgadzać. Powinien po prostu olać fakt, że ten chce zadać mu pytanie i robić swoje. Teraz jednak nie czuł wielkiej potrzeby ukrywania informacji ze swojego życia. W końcu co z tego, że upadły będzie znał jego historię?
-Wypadek zdarzył się w momencie, który uważałem dla siebie za najświetniejszy. Lubiłem was, to znaczy wszystkie istoty nocy, a te walki, które załatwiał dla mnie Lucyfer były niezłe, zawsze wygrywałem. Wiedziałem, że pewnie, gdyby tamci chcieli, rozgromiliby mnie, ale nie, pozwalali mi żyć, a ja szczyciłem się tym jak mało kto. Po wypadku wszystko się zmieniło. Zacząłem nienawidzić Lucyfera, bo odebrał mi wszystko, co kiedykolwiek miało sens, a wraz z nim cały świat nocy. Na początku byłem pewien, że wózek nie będzie taką kompletną katastrofą, że sobie poradzę i będę walczył tak jak do tej pory, ale okazało się, że chyba bardziej nie mogłem się pomylić. No i oto jestem, próbuję. Jasne, większość z was i tak będzie mnie lekceważyć przez to, że jestem człowiekiem, kaleką czy jeszcze inną ofiarą losu, ale chyba nie idzie mi tak źle skoro jeszcze żyje, a ty, wielki upadły, siedzisz w klatce.

Zaśmiał się, kiedy tylko usłyszał jego słowa. Nie zlekceważą go? Nikt nie traktował go poważnie. On szybciej wzbudzał litość niż strach. Nawet Azazel przecież miał go tylko za nieudolnego kalekę. Gdyby nie udało mu się go złapać pewnie uważałby Jesse'a za łatwy cel.
-Kłamiesz - powiedział, kręcąc z niedowierzaniem głową. - Widząc faceta na wózku nie myślisz sobie "o kurwa, ten koleś jest łowcą, więc będę teraz uważał". Myślisz, że jestem łatwym celem, bo nawet nie będę potrafił uciec.
A potem Az zaczął mówić znowu i jeżeli była jakaś rzecz, która wkurzała Jesse'ego w ludzkiej mowie, to były to niedokończone zdania.
-Poza tym, co?

-W takim razie chyba powinienem cieszyć się, że wyglądam na bezbronnego - powiedział, przewracając oczami. Jesse tęsknił za czasami, kiedy to górował i wzrostem i posturą nad prawie wszystkim, co się ruszało. Wtedy nie traktowali go ulgowo, a i tak wygrywał walki. Było w tym coś niezwykłego, dreszcz emocji, którego nie zapewniały mu polowania. Tęsknił za tym, jednak nic nie dało się zrobić.
-Nie myślałeś kiedyś o tym, by po prostu przestać zabijać? Zamiast tego mógłbyś robić inne rzeczy. Chociażby grillować. Nikomu nie zrobiłbyś krzywdy - powiedział z przekąsem.