Yaoi of Manhattan

Prychnął rozzłoszczony, wyrywając dłoń.
-Pieprzenie - mruknął pod nosem. Miał dość tych gadek. Już chyba wolał, kiedy inni łowcy wyśmiewali go, mówiąc że na nic się nie przyda, niż słysząc jaki to jest silny. Głupoty. Nie był silny i nikt mu tego nie wmówi. Mógł się starać, ćwiczyć każdego dnia, ale nie był silny i już nie będzie. Kiedyś tak, owszem, prawie jakby był stworzony po to, by zwykły czlowiek mógł zniszczyć istoty nocy, ale nie teraz, kiedy siedział na wózku, kiedy nie mógł nawet poruszać stopami.

Czasami nie rozumiał ludzi. A skoro nie rozumiał własnego gatunku, to chyba miał prawo nie rozumieć innych. Oby, bo tym razem naprawdę aniołka nie rozumiał.
-To, że w czymś się nie zgadzamy, nie znaczy od razu, że mam ochotę cię stąd wypieprzyć - powiedział, uważając, że chyba więcej nie potrzeba. W końcu, to i tak było miłe, prawda?

-Siedź - powiedział, przewracając oczami. - Masz do czynienia z człowiekiem, który sam kazalby Ci wyjść, gdyby nie chciał Cię widzieć, więc spokojnie.
Taka była prawda. W zachowaniu Jessa zazwyczaj widać było tę impulsywność i szczerość, która nie pozwalała mu zbyt długo niczego obmyślać, bo ciało zawsze brało kontrolę nad umysłem i nie dawały mu dokładnie obmyślić za i przeciw. W tym wypadku, chciał żeby został więc go nie wywalał. Proste.