Yaoi of Manhattan

Słysząc kolejne komplementy - o ile tym własnie były - Aresa, Diego posłał mu kuksańca w bok, wciąż się uśmiechając. Kto to widział, zeby taka mroczna istota tak się otwierała i mówiła tyle miłych rzeczy? No na pewno nie Diego, bo on jeszcze nigdy tego nie doświadczył. Wątpił tez, by jego przyjaciel zachowywał się tak w stosunku do wszystkich. To raczej nie byłby zbyt dobre dla jego piekielnej reputacji. Diego często zastanawiał się ile na przykład taki Ares ma wspólnego z Lucyferem albo czy o wiele silniejszy jest władca piekieł od niego. Chyba musiał, skoro władał tym piekieł. Z drugiej strony moc Aresa wydawała mu się ogromna, więc jak do cholery można było potrafić więcej? On sam miał tylko kilka specjalnych zdolności, ale to w zupełności mu starczało. Najchętniej w ogóle by ich nie miał. Byłby wtedy szarym człowiekiem i może pewnego dnia Ares zabiłby go tak po prostu, dla zabawy, nie wiedząc, że gdyby był wampirem, przyjaźniliby się. Wszystko było możliwe, to też Diego wolał nic nie zakładać z góry.
Wampiry natomiast głodne były cały czas. Dlatego tak trudno było im żyć między ludźmi, a większość się ukrywała. Potem rzeczywiście dało się ten głód kontrolować, ale to nie znaczyło, że znikał. Nie, to byłoby za proste. Wciąż był, to tylko nasza samokontrola się zwiększała. W przypadku Diego była ona o tyle rozwinięta, że mógł patrzeć na krew i nie rzucać się na kogoś. Chociaż było trudno i za każdym razem przeżywał istną katorgę. Dobrze, że podczas operacji miał zawsze na twarzy maseczkę ochronną, bo nie raz się zdarzyło, że jego kły urosły. To dopiero było kłopotliwe! Ile razy miał kłopoty przez swój głód, ile razy nie mógł iść do pracy, bo bał się, że się na kogoś rzuci, ile razy próbował przestać pić krew wiedział tylko on. Za każdym jednak razem, gdy wytrzymywał bez krwi kilka dni, czasami ponad tydzień, potem było tylko gorzej. Głód wzrastał, a on wiedział, ze będzie w końcu musiał się posilić i to doprowadzało go do szału. Często załamywał się psychicznie, a przecież charakter miał silny. Gorzej z wiarą w siebie. Bo może gdyby tak uwierzył, że jest dobry, wszystko byloby inaczej. Ale nie, on wciąż żył w przekonaniu, że jest krwiożerczą bestią.
-I co byś niby u mnie robił, hmm? Może pozwoliłbyś mi nauczyć cię robić de volaille, co? A jak nie to obejrzelibyśmy mecz, a potem byś mnie zabił, że robię coś tak ludzkiego - powiedział, wzruszając ramionami. W sumie, gdyby Lucyfer usłyszał, że Diego gotuje, ogląda mecze i pląta się między ludźmi w szpitalu pomagając im, pewnie nawet moc Aresa by go od tego nie uchroniła. Wolał jednak na razie o tym nie myśleć. Starał się nie rzucać w oczy, a mimo to i tak większość wiedziała kim jest wampir dobrodzieja z Nowego Yorku.
Szli szybko, bo żaden z nich się nie męczył, więc nie było tu problemu. Mieszkanie Diego znajdowało tuż przy centrum. Nie chciał mieszkać w samym środku miasta, bo chyba by oszalał, jednak tam gdzie teraz był, było idealnie. Zostało im może jakieś dziesięć minut drogi.

-Jestem pewien, że umiesz, natomiast ostatnio znalazłem świetny przepis na de volaille z sosem ziołowym - powiedział, odrobinę się z nim drazniąc. W rzeczywistości nie podejrzewał, że Ares gotował. Skoro nie musiał jeść to przecież nie musiał też gotować. Diego był w końcu wyjątkiem, który jadł ludzkie jedzenie mimo że nie musiał, robił też różne inne czynności, które nie były mu potrzebne, a po prostu czuł pewną potrzebę, by je wykonywać. To było jak z oglądaniem meczów. Nie dotyczyły go w ogóle, a jednak czuł się zjednoczony z drużyną której kibicował, jakby grali dla niego. To czyniło go bardziej ludzkim. A przynajmniej taką miał nadzieję. Kiedyś zastanawiał się, co by było, gdyby nagle ktoś rozwalił jego wyobrażenie własnej osoby. Jasne, wciąż miał świadomosć, że jest wampirem, ale wielka nadzieja, że ma w sobie coś z człowieka pozwalała mu utrzymywać się przy życiu. Czy gdyby ktoś rozpieprzył to kilkoma słowami, mógłby tak po prostu robić swoje? Nie miał pojęcia, ale liczył, że nikt nigdy nie będzie na tyle okrutny, by to sprawdzać.
-Że też zaraz podejrzewasz mnie o myślenie o seksie - powiedział, niby to obrażony, niby rozbawiony. W sumie chyba nigdy nie gadali o tym z Aresem. Moze to i dobrze. Bo co można w ogóle mówić o seksie? "Hej, jak spędziłeś wczorajszą noc? Twój partner miał dużego? Długo się jebaliście?". Dajcie spokój. Diego nie mógłby żyć w taki sposób, gdzie rozmowy ograniczały by się do czegoś takiego. Oszalałby i to na miejscu, zanim w ogóle zdażyłby wybełkotać z siebie odpowiedź. To było chore. A wiedział, że wiele znajomości opierało się właśnie na czymś takim. Było to chyba bardziej smutne niż męczące. Tyle stworzeń, żyjących z myslą, ze seks i samozadowolenie jest wszystkim, czego się potrzebuje. Nic bardziej mylnego.
-Pozwolę Ci użyć tłuczka - zaproponował, udając stuprocentowego entuzjastę tego pomysłu. Z drugiej strony Ares z tłuczkiem mógłby wyrządzić spore krzywdy. Sobie, jemu i mieszkaniu, a on wolałby nie umierać tylko dlatego, ze jego kumpel postanowił pobawić się w tłuczko-rzutnika klasy B. Nie, lepiej może jednak mu tego nie proponować. - Albo zajmiesz się panierką.
Po jakimś czasie doszli w końcu do apartamentowca, w którym mieszkał. Otworzył drzwi do windy, a następnie wcisnął ostatnie piętro. Jeżeli chodziło o Nowy York to tylko w pracy i tutaj czuł się znośnie. W innym miejscach męczyło go prawie wszystko, to też rzadko kiedykolwiek wychodził. No, chyba, że zdarzała się sytuacja jak dzisiaj, kiedy to umierali mu pacjenci. Przekręcił klucz w drzwiach i wpuścił Aresa do środka. Mieszkanie było przestronne. Nie miało podziału na pokoje jak prawdziwy apartament na poddaszu. Typowy loft. Duże łóżko na podwyższeniu, włoskie meble, kuchnia wyposażona w nowoczesne sprzęty. Kilka obrazów wisiało na ścianach dopełniając wszystko, sprawiając wrażenie idealnej wręcz elegancji. Panował porządek. W sumie to akurat u niego się nie zmieniało. Nie lubił bałaganu.
-Rozgość się - powiedział z uśmiechem, schylając się, by rozwiązać buty.

-Pozostaje więc dziesięć procent, że jeszcze sobie nie poruchałem - powiedział, unosząc wymownie brwi. - No pięknie. To nie świadczy o mnie zbyt dobrze. Jestem aż tak drętwy, że wyglądam na kogoś kto mógłby żyć pięćset lat i nigdy nikogo nie zaliczyć?
Nie wiedział czy bardziej uderzyło to w jego męską dumę czy po prostu uraziło. Wiedział oczywiście, że Ares sobie żartuje, ale może naprawdę miał u innych taką opinię? W końcu rzadko kiedy wychodził, a kiedy już to zrobić to wracał do domu sam. W sumie, co się im wszystkim dziwić, że mają go za kogoś takiego? On sam nikogo już dawno u siebie nie gościł. A już na pewno nie w łóżku. Tak, chyba jednak słusznie Ares wysunął takie wnioski. No, może nie te dotyczące jego bycia prawiczkiem, bo to rzecz jasna mało miało wspólnego z prawdą. Było to chyba smutne, ale w tym momencie jakoś nie mógł się skupić za mocno na swojej samotności. Denerwowało go, że nie ma nikogo, ale nie chciał też sypiać z byle kim przy pierwszej, lepszej okazji. Wiedział, że wielu facetów tak robi, ale przecież on nie był jak każdy. Miał swoje własne zdanie, swoją opinię nawet i na ten temat. Jak zawsze. Jeśli chodzi o Boga, Diego raczej nie praktykował za bardzo. Nie był religijny, choć wiedział, że stwórca istnieje. Nie uważał też, by jego zasady były wciąż aktualne. A przynajmniej niektóre.  Świat się zmieniał i trzeba było się przystosować do nowych panujących tutaj zasad.
-Nie chcę robić żadnych kotletów - zaśmiał się. - Chciałem tylko sprawdzić twoją reakcję. W razie czego zaplanowałem jeszcze proponowanie szydełkowania albo zagranie w chińczyka. Jeszcze do końca nie zdecydowałem.
Porządek panował, bo Diego nie dałby rady żyć w chaosie. Wystarczyło, że w jego głowie wciąż tkwił mętlik i nie potrafił go ogarnąć. Gdyby tak jeszcze w mieszkaniu miał mieć syf, chyba by oszalał. Poza tym, w jakimś stopniu był pedantem. Może nie takim do przesady, który gdy widzi okruszek wpada w furię i musi w szaleńczym tempie go sprzątnąć. Nie lubił jednak porozrzucanych wszędzie ubrań, brudnej podłogi czy nieposegregowanych ksiązek. Na szczęście nikt nie musiał o tym wiedzieć. To były jego sprawy. Jego zwyczajne życie.

-W sumie i ja nie widzę za sobą wianuszka adoratorów więc może i masz rację - powiedział, niekoniecznie ucieszony tym, że tak się stawia sytuacja. Z drugiej jednak strony posiadanie całej grupy, która miałaby Cię wielbić nie może być chyba takie fajne. Co innego na przykład dla takiego Lucyfera, który nie dba o to czy komuś stałaby się krzywda. Ale dla Diego nie byłoby to raczej nic dobrego. Co by się niby stało, gdyby ktoś się w nim zakochał? Przecież ostatnią rzeczą jaką by chciał to złamać komuś serce. Sam szybciej zgodziłby się na związek bez miłości tylko po to, by druga osoba była szczęśliwa, niż dał komuś cierpieć. Czasami jednak nienawidził swojego altruizmu. Cierpiętnicze zachowanie potrafiło dać w kość, szczególnie, gdy było się takim cały czas.
-Doktora mówisz... - mruknął do siebie, pocierając otwartą dłonią swoją żuchwę. Podszedł bliżej do Aresa, by w jakimś dziwnym przypływie pewności siebie złapać go za przednią część koszuli i przyciągnąć tak blisko, że ich twarze dzieliły już tylko milimetry. Uśmiechnął się niewinnie. - A jak się w to bawi?
[Lol, przepraszam, że tak krótko, ale kościół mnie wzywa, matka szaleje, ojciec wciąż wkurwiony po wczorajszej porażce. No i jeszcze jedno przepraszam, że dopiero teraz, ale wczoraj odpisałabym niezłą szmatą, więc wolałam poczekać oO]

-Umiem - powiedział od razu. Czując usta przyjaciela na swoich, uśmiechnął się delikatnie, nie przerywając jednak tej bliskości. Zdziwiła go trochę ta niebanalna łagodność z jaką potraktował go Ares, ale musiał przyznać, że było to miłe zaskoczenie. Przez chwilę przeszło mu na myśl, ze robi to specjalnie na niego, wiedząc jak Diego ceni sobie delikatność w życiu osobistym. Z drugiej strony to był seks i raczej mało miał wspólnego ze wszystkimi innymi sferami życia. Tutaj nawet ten wampir lubił zaszaleć i to ostro, choć nie miał okazji robić tego zbyt często. Zacisnął dłonie na koszuli Aresa, przyciągając go do siebie bliżej. Nawet kiedy przystali się już całować, Diego nie puszczał go od siebie na zbyt wielką odległość. Lubił bliskość, lubił czuć czyiś oddech na swojej szyi i słyszeć płytkie wdechy. To była cała magia seksu. Dzikość i delikatność spotykały się, by sprawić im obu przyjemnośc. Chyba nic lepszego nie mogło się zdarzyć.
Kiedy karciarz zsunął dłonie na jego pośladki, wampir zaczął powoli go rozpinać. Można powiedzieć nawet, że jego ruchy były dość leniwe, jak gdyby nie chciał tak szybko wszystkiego kończyć, toteż i zaczynanie odrobinę przeciągał. A może było to po prostu zaczepne. Kto go tam wie. W końcu pozbył się górnej części jego garderoby i skupił się na wyrzeźbionej klatce piersiowej.

Zdecydowanie po Aresie widać było, że już nie może doczekać się, żeby się do niego dobrać. Ręce mu się odrobinę trzęsły kiedy rozpinał spodnie. Cóż, ale to chyba dobrze o nim świadczyło. Dawał się ponieść emocjom, a w jego głowie pewnie buzowało milion myśli na minutę. Diego czuł się trochę gorzej. Nigdy nie rozumiał dlaczego, ale on po prostu nie mógł się unosić. Nie był w stanie dać się porwać uczuciom, emocjom, wszystkiemu co powinno zawładnąć jego ciałem podczas seksu czy chociażby spożywania krwi. On jednak pozostawał niewzruszony, a jego spokój niezmącony. Za to, na pewno nie chciał tego po sobie pokazać, toteż wpił się w drapieżnie w usta Aresa, żeby nie musieć o niczym myślec, a w jego głowie i tak pojawiły się kolejne, o wiele zbyt racjonalne myśli, które od samego początku go denerwowały. Ruszył w stronę łóżka, popychając przed sobą karciarza, żeby jak najszybciej się tam znaleźli. Poczuł jak dotarli na miejsce i ze swą wampirzą siłą, rzucił Aresa na łóżko. Rzecz jasna, gdyby ten chciał, mógłby zablokować jego ruch i to od razu.