Yaoi of Manhattan

- Na pewno są bezmyślni i nie mają za grosz wyobraźni, co nie zmienia faktu, że ja nie lubię być ignorowany i poniekąd też jestem człowiekiem. - mruknął. Zdejmując z siebie bluzę. Rzucił ją od niechcenia na sofę, na której zasiadł jak jakiś pan i władca. Zlustrował go swoimi czerwonymi ślepiami, strzygąc kocimi uszami. Po chwili krótkiego namysłu ustalił, że mężczyzna który przed nim stał na pewno nie jest człowiekiem i raczej nie jest po stronie dobra, skoro tak wypowiadał się o ludziach. Tak, Misiek był w miarę bystry, skoro do tego doszedł.
- Wrócę do swoich pytań; kim jesteś i po co mnie odwiedziłeś? - spytał w miarę spokojnym tonem głosu.

- Gadasz jak upadły, po imieniu sądzę, że nim właśnie jesteś. Idąc dalej tokiem mojego myślenia; upadli są nieśmiertelni, a pięć lat musi ci mijać jak kilka dni, więc to pewnie dla ciebie niedużo. - mruknął, zerkając na niego. - Jesteś fałszywy, jak każda inna istota z piekła, myślisz, że dam się tak łatwo owinąć wokół palca jak byle jaki człowiek wzięty losowo z ulicy? - spytał, jakby trochę go to uraziło. - Poza tym kara jak kara, zrobię i będzie po sprawie. - stwierdził. Może i miał wysokie ambicje, ale pomoc słabszym w nauce nie najeżdżała na jego męską dumę w żaden sposób. Gorsze było to czyszczenie kibli. Wybrał dlatego łatwiejszą, lżejszą, czystszą i mniej śmierdzącą pracę (chociaż ludzie za ładnie nie pachnieli, przynajmniej dla jego wyczulonego nosa).

Uśmiechnął się mimowolnie, słysząc, że jest bystry. Przynajmniej jeden plus! Pierwsza pozytywna wiadomość, jaką usłyszał tego dnia. Może powinien to sobie odnotować w pamiętniku, na kalendarzu, albo w notesie? Taka okazja może się więcej nie powtórzyć!
- W sumie może i masz rację, ale kłótnia spełzłaby na niczym, poza tym mam takie dziwne przeczucie, że zmierzasz do przeciągnięcia mnie na swoją stronę. Wnioskuję tak z twojego gadania. - stwierdził. - Jak chcesz mi coś powiedzieć, to wal wprost. Już chyba nic mnie dzisiaj nie zdziwi. - dodał, zsuwając się nieco na sofie. Wysunął nogi przed siebie i odetchnął, czując, że dopiero teraz chce mu się żyć. Wreszcie miał chwilę spokoju, chwilę tylko dla siebie.

- Kichnąć mogę na ciebie. - stwierdził, strzygąc lekko uszami. Zmrużył oczy. - Wali od ciebie siarką, podpierałeś ściany w piekle? - spytał na wpół rozbawiony, na wpół poddenerwowany. No i co on miał teraz zrobić? Opieprzyć upadłego, poddać mu się, zachowywać neutralnie (co średnio wchodziło w grę, w tej sytuacji)? Sam już nie wiedział, nie potrafił zdecydować co będzie najlepszym wyborem.
- Poza tym, co piekło z Lucyferem na czele może mi oferować w zamian za to, że będę akurat po ich stronie? Oprócz tego, że wielki pan i władca mnie nie zabije rzecz jasna? - mruknął, bo trochę już o humorach Lucka słyszał.

- Spokojne życie mam nawet teraz, poza tym i tak za długo sobie nie pożyję, bo jestem tylko długowieczny, nie nieśmiertelny jak ty, skarbie. - rzucił beztrosko, tykając go kocim ogonem po ramieniu. Uśmiechnął się z rozbawieniem. Lubił irytować ludzi, ale upadłego zdenerwować udało mu się po raz pierwszy i to na pierwszym spotkaniu. - Spokooojnie, nie denerwuj się i nie zgrzytaj, bo sobie te piękne ząbki pokruszysz. - dodał spokojnie. Aj, najwyżej mu się oberwie, ewentualnie zostanie bez jakiejś kończyny, albo umrze. To w sumie nic takiego, nie?

W zasadzie Miśka niezbyt to zabolało, chociaż ogon był jak taka dodatkowa kończyna i zbyt ostra "zabawa" mogła się skończyć jakimś nieprzyjemnym urazem, co było całkiem logiczne. Mimo wszystko zabieg który wykonał Azazel przyprawiła kotołaka o uśmiech na mordce.
- Kogoś, czyli na przykład ciebie? - spytał, przekręcając przy tym głowę na bok. - W sumie.. Jak powiesz kto stworzył kotołaki i jakoś to uzasadnisz, to pomyślę nad wyborem trochę poważniej. - stwierdził, zwinnie wyciągając ogon z uścisku dłoni Azazela. Był ciekawy jak na to zareaguje. Trzeba przyznać, że straszny z niego nerwus, a czy było się o co tak marszczyć?

[ Rozumiem, zdarza się x3 ]

- A ja to myślę, że Lucyfer, bo to chyba on stworzył wilkołaki, nie? "Łaki", to "łaki". - zauważył trafnie, to było bardzo prawdopodobne. - Nie wiem o co się tak denerwujesz. Na spokojnie, nie ucieknę ci, tym bardziej, że jestem u siebie w domu. - stwierdził w nadal będąc w dobrym humorze. - Poza tym co mógłbyś zrobić Lucyferowi, nawet jeśli to on stworzył kotołaki? Jest od ciebie silniejszy, prawda? - zastrzygł kocimi uszami, przypatrując się mu z uwagą. Nie zwykł lekceważyć swoich rozmówców, chyba, że rozmowa była wyjątkowo nudna i monotonna.