Yaoi of Manhattan

-Król piekieł, Lucyfer - powiedział, unosząc prawy kącik ust w łobuzerskim usmiechu. Nie ukazał pełnego uzębienia, w sumie rzadko kiedy to robił. Było to raczej zbędne. Wolał zamknąć oczy, poruszać trochę swoim ciałem i już czuł na sobie czyjeś ręce. Gdyby jeszcze dołożył do tego uśmiech... pewnie musiałby zaczać jakąś eliminację.

Większość ludzi zwracała się do niego pełnym imieniem. Nieliczna grupka dostała pozwolenie na używanie "Lu". Kiedy ktoś się tak do niego zwracał, Lucyfer po prostu wiedział, że nie jest to byle kto. Kiedy jednak ktoś używał tego bez pozwolenia, robiło się nieprzyjemnie.
-Na drugie mam Jesus - dodał po chwili z przekąsem. Poczucie humoru jego rodziców do tej pory go zaskakiwało, mimo że kiedy był dzieckiem było całkiem boleśnie okazywane przez jego rówieśników. - Ochotę? Na tego blondyna z wczoraj. Ale go nie ma. - odparł, udając zasmuconego. - Możesz mi poprawić humor - mruknął na zachętę.

Spojrzał na niego, unosząc znacząco brwi. Nie odezwał się jednak ani słowem. Wstał za to z krzesła i stanął na środku klubu. Klubu... to chyba nie było odpowiednie słowo. Nikt nie tańczył, mimo że parkiet był. I to nawet niezły, jakby nie patrzeć. Zaczął się poruszać. Tak samo, jak gdyby był to Babylon, jego ulubiony klub. Teraz jednak tylko on tańczył. Ale jak! Nie musiał długo czekać na reakcję, po chwili jakiś facet dołączył do niego, a Lucyferowi wystarczyło jedno spojrzenie, by pokręcić głową i kazać mu spierdalać. Był zbyt dobry dla kogoś takiego... Można to nazwać próżnością, ale on po prostu znał swoją wartość.

Prawda była taka, że Lucyfer był Bogiem Manhattanu. I diabłem jednocześnie. Był zły, wredny, wiecznie niezaspokojony, jednakże tak gorący i seksowny, że nikt nie potrafił mu się oprzeć. A on z tego korzystał, bo czemu by nie miał, prawda? On się nie rozbierał. Nigdy jeszcze nie ściągał koszulki na parkiecie. To była jedna z tych niepisanych zasad, których przestrzegał. Nie chciał, żeby się na niego rzucono jak na kawał mięcha.

Spojrzał na niego, rozchylając delikatnie usta. Uśmiechnął się zabójczo, by kolejno ruszyć w kierunku łazienki. Wielkie napis wc, był tu jednym z bardziej rzucających się w oczy. Nie miał zamiaru wchodzić do jakieś z kabin. Lucyfer Lincoln stanął pod pustą ścianą, rozkładając ręce na boki, jakby chciał pokazać się temu chłopakowi w całości.

Lucyfer przesunął smukłymi palcami po swoich włosach, przymykając oczy. Czekał. Nie przywykł do oczekiwania i tym razem też nie miał zamiaru tego robić. Jeżeli chłopak nie zacznie, to stamtąd wyjdzie i znajdzie sobie kogoś innego. Dawno odrzucił ze swojego słownika słowa takie jak: łaska. Dlatego nie był kimś z kim łatwo się obcowało. Nie odzywał się. Nigdy się nie odzywał.

Sprzęt Mr Diabła był naprawdę potężny. Nie na tyle, by targać nim po ziemi podczas chodzenia (i chwała Bogu!), ale imponujący. Może dlatego, kiedy mężczyźni widzieli go nago, szczególnie w pełnej krasie, kiedy to pokazywał swoje umięśnione ciało, swą męskość... oni wariowali. To było podniecające. Sprawiało, że ego Lucyfera było przyjemnie łechtane. Rozchylił delikatnie usta, delektując się tą chwilą.

Wydał z siebie cichy gardłowy jęk aprobaty dla ruchów chłopaka. Położył dłonie na jego głowie i po chwili przyglądał mu się z cynicznym, złośliwym, choć wciąż seksownym uśmiechem. Z rozwartych ust, co jakiś czas wydobywał się jęk rozkoszy, na jakie Lucyfer pozwalał sobie tylko wtedy, kiedy uznawał, to za słuszne.