Yaoi of Manhattan

Po kolejnej nocy pełnej przerażenia spowodowanego własnymi urojeniami, ciężko było podnieść się i wyjść do ludzi. Ale musiał. Jeśli zostałby tam, gdzie się aktualnie znajdował, mogłaby go zgarnąć policja, straż miejska czy inna instytucja będąca wrzodem na dupie. Gdy wyszedł z budynku, który nadawał się już jedynie do rozbiórki, nie był pewien, w jakiej części miasta się znajduje. Tak czy siak, Mike ruszył przed siebie. Stanie w miejscu dawało mu poczucie, że przestaje istnieć, a on musiał istnieć. Rozpaczliwie tego łaknął, świadom, że nie jest tego godny.
Czuł się fatalnie, jak zawsze z resztą, gdy przychodziło mu się zmierzyć ze skutkami zażywania prochów. Podkrążone oczy w otumanieniu rejestrowały otaczający chłopaka świat. Michael wlókł się, jakby do nóg przywiązano mu pięciokilowe ciężarki. Włosy miał potargane, a cerę niezdrowo bladą.
Za wyłuskane z kieszeni grosze kupił gazetę, by zająć czymś delikatnie drżące ręce. Potem przekroczył parkową bramę, starając się sprawiać wrażenie normalnego spacerowicza. W zasadzie z dala nie można było powiedzieć, że coś z nim jest nie tak. Ot młody człowiek jakich wielu, w powycieranych dżinsach i nieco wiszącym na nim burym, powyciąganym swetrze.
Podskoczył przerażony, gdy nagle drogę zagrodził mu jakiś chłopak. Przestraszone, rozbiegane spojrzenie dopiero po chwili skoncentrowało się na napastniku. Bo to był napastnik, tak podpowiedział Michaelowi natrętny głosik w głowie.
- Yhm, rzeczywiście tak mam na imię - mruknął brązowowłosy nieco posępnie. - Dzięki za przypomnienie - dodał jeszcze. Ręce wcisnął w kieszenie, mierząc nieznajomego jakby wrogim spojrzeniem. Nie pamiętał go. W ciągu tych kilku lat zdarzyło się tyle, że wspomnienia z beztroskiego okresu dzieciństwa zatarły się i przybrały formę zaledwie przebłysków.

Michael zmarszczył lekko czoło, zastanawiając się intensywnie. wzroku nie spuszczał z twarzy chłopaka, bystre, choć przemęczone spojrzenie bursztynowych oczu wbijając w niego niemalże napastliwie.
Coś mu świtało. Na moment myślami wrócił do okresu, w którym jeszcze nie zaczął nawet eksperymentować z narkotykami. Beztroski był to czas. Wakacje, które same w sobie były radością dla każdego. I ten dzieciak, który wtedy się przyczepił, jakby już nie mógł sobie znaleźć innego wzoru do naśladowania. A jednak Mikey jakoś go potem polubił, nawet bardziej niż polubił. Tylko, że wakacje się kończą, a wraz z nimi wakacyjne miłostki.Poza tym... byli dzieciakami, co oni mogli wiedzieć o uczuciach...
- Tak... pamiętam - mruknął Taylor niewyraźnie i uśmiechnął się słabo. Drżącą dłonią odgarnął z twarzy zbłąkane, brązowe kosmyki. - Minęła kupa czasu - dodał jeszcze, lustrując teraz o wiele dokładniej całą sylwetkę Nathaniela. Zdecydowanie się zmienił od tamtego czasu, choć zostało w nim coś z tamtego natrętnego chłopaczka.

Zdrętwiał, kiedy otoczyły go obce ramiona. W żaden sposób nie odwzajemnił uścisku. Ręce zwiesił wzdłuż ciała i stał, jakby połknął kij od szczotki. Od dawna nikt go nie obejmował tak po prostu, bo tego chciał, nie ukrywając pod tym gestem jakiejkolwiek propozycji. Michael przyzwyczaił się, że dotyk, którym jest zazwyczaj obdarzany, pełen jest pożądania, niezaspokojonych żądzy, za których spełnienie czeka odpowiednia zapłata. Teraz więc, gdy spotkał się ze zwykłym spontanicznym uściskiem, kompletnie nie wiedział, co powinien zrobić.
Po chwili położył dłoń na ramieniu Nathaniela i delikatnie go od siebie odsunął, uśmiechając się przy tym przepraszająco.
- Bardzo dużo - rzekł cicho Mikey i przełknął ślinę. Suchość w gardle go paliła, organizm domagał się wody, ale też codziennej dawki narkotyku, który załagodziłby wszelkie objawy uzależnienia. Po Michaelu było widać, co się dzieje. Nieważne, jak bardzo chciałby to ukryć, to i tak każdy głupi był w stanie się zorientować, że ma do czynienia z wolo upadającym na dno ćpunem.
- Jak... jak żyjesz więc? - zapytał Taylor, chcąc uciec od pytań na swój temat. Najlepszym sposobem było więc zagajenie o aktualne życie Nate'a.

Michael przygryzł dolną wargę i wyruszył ramionami. Oczywistym było, że nie ma nic do roboty. Wprawdzie mógł się powłóczyć z nadzieją, że znajdzie się ktoś, kto będzie chciał go przelecieć za kasę, jednakże o tej porze było to mało prawdopodobne. Wszak miasto ożywało wieczorem.
- No w zasadzie... Możemy iść - odparł, siląc się na niemrawy uśmiech. - Przyda mi się zastrzyk kofeiny na dobry początek dnia - dodał nieco pogodniej, ale i tak bez większego entuzjazmu.
Mikey cały emanował zmęczeniem i jakimś takim brakiem jakichkolwiek emocji. Było to z lekka smutne, kiedy tak patrzyło się z boku na to, jak Taylor powoli zmierza w stronę definitywnego dna.
To mogły być jego urojenia, ale czasami wydawało mu się, że wszyscy mijający go ludzie szepczą za jego plecami, śmieją się, bo oto kolejny idealista, który upadł, tak jak pozostali. Nikt nie chciał wyciągnąć dłoni i zaoferować pomocy. Omijali go szerokim łukiem, jak gdyby cierpiał na wysoce zakaźną chorobę.

Michael udał, że nie zauważył tego drobnego gestu, chęci pochwycenia jego dłoni. Udał, albo po prostu rzeczywiście nie zauważył. W pewnym sensie... już dawno stał się ślepy na takie drobnostki, czułości swego rodzaju. Przez myśl by mu nie przeszło, że na coś takiego w ogóle zasługuje.
Mike ruszył za Nate'm, by po chwili zrównać z nim krok. Szedł na tyle blisko, by czuć ciepło bijące od jego ciała, ale znowuż z drugiej strony zachowywał pewien dystans, jakby nie chcąc pozwolić na ponowne zetknięcie się ich dłoni.
Cóż... dawne czasy minęły, beztroska, wolność, szczeniackie uczucia, to wszystko było jakby za kuloodporną szybą. Może i dałoby się tam jakoś przebić, tylko... jednak tamten Michael nie powróciłby w takiej samej formie, z resztą trudno byłoby mówić o jakimkolwiek powrocie...
- Więc... wspominałeś, że jesteś artystą... Czym konkretnie się zajmujesz? - zapytał Mike, chcąc jakoś zignornować tę krępującą ciszę.

Mógł się spodziewać, że pytanie zostanie odbite. Mógł więc też trzymać język za zębami i nic nie gadać. Cisza, choć krępująca, była lepsze nić historia życia Taylora.
- Kiedyś z chęcią zobaczyłbym twoje obrazy - mruknął póki co, chcąc jakoś odwlec swoją odpowiedź. Nerwowo przeczesał włosy. Dłonie mu drżały, spojrzenie nie mogło się skoncentrować na jednym punkcie. Ostatecznie Mike wgapił się w swoje wyświechtane trampki.
- Ja... uhm... po liceum przyjechałem tutaj i tak... próbuję dożyć dnia kolejnego... - rzucił w końcu, starając się dobrze dobrać słowa. Zerknął na Nathaniela z niepewnością w piwnych ślepiach. Może Black oczekiwał jakiejś szalonej opowieści, ale... na nic więcej chyba naprawdę nie mógł liczyć. Michael nie był w stanie mówić o tym, do czego sam się doprowadził.

- Dziękuję - powiedział cicho Mike, przez dłuższą chwilę utrzymując kontakt wzrokowy z Nathanielem. Posłał słaby uśmiech w jego stronę, po czym opadł na wygodny fotel przy stoliku. Kelnerka podeszła do nich i podała im dwie karty menu. Michael otworzył swoją i trochę przytłoczyła go ilość serwowanych tu kaw, herbat, gorących czekolad.
- Chyba... latte będzie okej - mruknął cicho, spoglądając znad karty na Nate'a.
Widział w jego oczach tę dziwną chęć niesienia pomocy. Nie rozumiał jej zupełnie, nie potrafił docenić. Bo niby czemu taki Black chciał zawracać sobie głowę jakąś żałosną namiastką człowieka...
Michael na moment schował twarz w dłoniach. Te wszystkie myśli przytłaczały, były coraz cięższe, coraz bardziej ponure i nic nie mogło ich odgonić.