Yaoi of Manhattan

I choć wychodził właśnie z wieżowca i skręcał w Piątą Aleję, najchętniej obróciłby się na pięcie i wrócił do łóżka. Nie był pewien czy wizja świeżo zaparzonej kawy równa jest kilku godzinom snu. Chociaż w sumie był i jeden pozytyw zaistniałej sytuacji. Dob­rzy ludzie śpią le­piej niż źli, ale złym le­piej się wstaje powiedział kiedyś Allen. Najwyraźniej więc Markovich mógł wypisać się z grona szwarc charakterów. Choć może był to skutek wyłącznej zbyt wielkiej ilości wódki? E tam!
Ku swojemu niezadowoleniu stwierdził, iż nie ma przy sobie fajek. Jeśli chodziło o to, Kosma był maniakiem. Czuł się głupio, nieswojo bez biało czerwonego pudełka z napisem marlboro w kieszeni. Zatrzymawszy się przy najbliższym kiosku, wyposażył się właśnie w taką ramę, poza tym skusił się jeszcze na dzisiejszą gazetę i czekoladowego batona. Przeuroczej, starszej sprzedawczyni zapłacił drobniakami, uśmiechając się przy tym przepraszająco.
Dojście do kawiarni zajęło mu dwadzieścia minut, siedem dolarów, cztery papierosy. Jego starania zostały jednak wynagrodzone przyjemnymi zapachami, które wyczuł nie wszedłszy jeszcze do środka kawiarni. Będąc już przy ladzie, zamówił duże latte i obrzydliwie słodkiego, polanego hojnie różową polewą donata. Wraz ze swoim zamówieniem odszedł w poszukiwaniu jakiegoś wolnego miejsca. Niestety wyglądało na to, że na porannej kawce stawiła się połowa ludności Manhattanu. A on cholera liczył na chwilę świętego spokoju...
- Przepraszam, czy mógłbym się dosiąść? - uśmiechnął się speszony do niebieskowłosego chłopaka. - Wszystkie miejsca są niestety zajęte, ale nie chciałbym też robić zbyt wiele kłopotu.

[wcześniej trochę mi szło jak krew z nosa, za to teraz jest znacznie lepiej...]

Przez chwilę po prostu stał obok stolika, czekając na jakąkolwiek reakcję ze strony niebieskowłosego. Coś tam rysował w szkicowniku, najwyraźniej chyba zapomniał o całym świecie w artystycznym szale. Kosma nie chciał mu przeszkadzać, nikt jeszcze nie zginął od chwili czekania. Właściwie to rozumiał nieznanego chłopaka, kiedy miał chwilę czasu kochał po prostu iść z lustrzanką na miasto, nie przejmując się kontraktami, zleceniami i innym tego typu bzdetami. Choć ostatnio, w natłoku sesji do magazynów i kampanii reklamowych topowych marek, zapominał ile frajdy może przynieść kreatywne, niezaplanowane fotografowanie.
- Ok, dzięki - uśmiechnął się nieznacznie, stawiając na stole talerz i szklankę z kawą, rozlewając ją trochę przy tym. Gdy papierowymi serwetkami starał się wytrzeć gorący płyn, niechcący wymsknęło mu się kilka ukraińskich przekleństw. - Przepraszam, mam nadzieję, że nie poplamiłem ci prac. A jeśli tak to potraktuj to jako złą, poniedziałkową passę i licz na jakieś wynagrodzenie z mojej strony.

Nadal sprzątając bałagan, podniósł wzrok i uważnie wpatrzył się w twarz swojego rozmówcy. Już chciał mu coś powiedzieć, zamiast tego wymsknęło mu się kilka ukraińskich słów. Westchnął przeciągle, kładąc zużyte serwetki na brzeg talerzyka.
- Niczego bardziej nie cierpię, jak tego typu postawy - kąciki jego ust wygięły się w lekkim, niezbyt przyjemnym uśmieszku. - Albo ktoś powtarza głośno wszystkim dookoła, jaki to on jest pozbawiony talentu i liczy na zaprzeczenie i pochwałę prac. Albo w drugim przypadku z kolei rzeczywiście mówi prawdę, jego dzieła są beznadziejne - upił łyk kawy. - W takim wypadku może trzeba porzucić zawód artysty, co? Krótka piłka. Albo czekasz na jakiś cud, boską interwencję w twój talent. Albo bierzesz sprawy w swoje ręce i zaczynasz coś z tym robić, licząc na poprawę i nastawiając się pozytywnie. W każdym razie tak zawsze myślałem i nigdy się na tym nie zawiodłem - wzruszył ramionami.

- Jezu stary, wychilluj, bo jeszcze zejdziesz mi tu na zawał serca i nie dane mi będzie obejrzeć twoich prac. Jeśli masz zamiar przejmować się opinią każdego idioty, którego przypadkowo spotkasz w kawiarni, to daleko nie zajdziesz. Uwierz mi, wiem coś na ten temat. Grunt to nie dać się innym podpuścić, tak jak to przed chwilą miało miejsce - uśmiechnął się pobłażliwie, upijając łyk swojej latte. - Wybacz mi, takie zboczenie zawodowe. Czasami po prostu za bardzo mieszam się w cudze sprawy. Kosma - przedstawił się, wyciągając w stronę swojego rozmówcy dłoń.

- Jezu, na prawdę taka straszna ze mnie persona? - westchnął, wpatrując się w chłopaka (a raczej jego niebieską czuprynę) bez większego zainteresowania. - Wszyscy powtarzają mi to na każdym kroku. Tylko dlaczego wszyscy cholera są zobowiązani do bycia wiecznie szczęśliwym? Nie można to po prostu być ponurym gburem takim jak ja? - nie oczekując żadnej, głębszej odpowiedzi, wgryzł się w pączka. Obrzydliwie słodki donat był szczytem jego porannych marzeń.

Usłyszawszy słowa chłopaka, jego wargi wygięły się w mimowolnym uśmiechu. Żeby tylko wszyscy ludzie, których spotykał na każdym kroku, mieli o nim podobne zdanie co niebieskowłosy... Markovich akurat cieszył się nie najlepszą sławą, choć nigdy nie stanowiło to dla niego większego problemu. Rzadko przejmował się cudzą opinią.
- Uwierz mi, za krótko mnie znasz. W innym wypadku twoja opinia o mnie drastycznie by spadła - wzruszył ramionami, przeciągając się lekko. - Nie zamęczam cię przypadkiem moimi problemami? Nie jestem wrzodem na dupie? - tak, Kosma charakteryzował się aż zbyt dużą dozą szczerości, co nie zawsze kończyło się dla niego dobrze. - Po prostu zastanawiam się, czy przypadkiem ci nie zawracam głowy. Sam bym chyba protestował, gdyby jakiś nieznajomy kretyn siadł obok mnie i zaczął gderać.

- Czyli rozumiem sugerujesz dłuższą znajomość? Mhmm... Kusząca propozycja - mruknął przeciągle, wybuchając na koniec gromkim śmiechem. O dziwo, Markovich miał dziś cholernie dobry humor. Irracjonalnie cieszył się z każdego promyka, wpadającego do środka przez brudną szybę. Nie miał zamiaru udusić swojego asystenta, który powinien był zadzwonić do niego wczorajszego wieczoru i ustalić jeden projekt. - No ale przyznam ci się szczerze, nigdy nie sądziłem, że usłyszę te słowa z czyichś  ust. Zwykle tylko wszyscy narzekają, bym skończył gderać lub ewentualnie pieprzyć od rzeczy i wziął się do roboty. I masz tu kutwa prawdziwych przyjaciół - w jego oczach zabłysły wesołe iskierki. - Jesteś dziś może jakoś specjalnie zajęty czy dasz się porwać niedoszłemu pedofilowi? Mnie, żeby nie było - parsknął śmiechem, wyczekując odpowiedzi niebieskowłosego.