Yaoi of Manhattan

Parsknął śmiechem, spoglądają pobłażliwie na swojego towarzysza. Zdecydowanie po posiadaczu niebieskiej czupryny spodziewał się trochę więcej szaleństwa, więc jakiejkolwiek kreatywności. Choć może wcale nie był taki dobry w ocenie innych ludzi, jak zawsze sobie wmawiał.
- Miałbyś coś przeciwko odwiedzeniu Statuy Wolności? - zapytał niepewnie, trochę obawiając się odpowiedzi chłopaka. Symbol Nowego Jorku był miejscem dość mocno oklepanym, choć Markovichowi nigdy, przenigdy się nie znudził. Ot, taka amerykańska Wieża Eiffla. Kosma lubił spędzać w takich miejsach czas, po prostu rozmyślając nad swoim marnym żywotem. Zawsze w ogromie widoku jego mała persona stawała się nic nieznacząca, nie wspominając nawet o jego poważnych tylko na pozór problemach. - Dawno tam nie byłem, później możemy pójść w jakieś bardziej szalone miejsce, nie chcę cie zawieść. Ale jakby co, nie bój się protestować. Kota ci raczej nie zabiję - wzruszył ramionami, patrząc z uwagą na Nate'a.

[zarzuć jakimś żarcikiem, prooooszę. może być rasistowski, szowinistyczny. obojętne. tylko żeby mnie wyciągnął z parszywego humoru]

- Błagam cię, z każdą chwilą coraz bardziej tracę wiarę w ten wasz amerykański naród - prychnął teatralnie, na końcu nie mogąc powstrzymać głupawego śmiechu. Kosma bynajmniej nie miał zamiaru wspominać, iż mimo kilku lat mieszkania w Nowym Jorku, odwiedzać Statuę zdarzało mu się tylko kilka razy. - Pozostaje jeszcze jedna kwestia. Chce nam się iść na piechotę czy zamówimy taryfę? Jak szaleć, to szaleć. Jestem skłonny postawić - uśmiechnął się łobuzersko. - Tylko bym jeszcze wstąpił do mieszkania po lustrzankę... - nagle zbladł, przypomniawszy sobie dość istotną kwestię. - Szybko, musimy pędzić - wszedł na ulicę i złapał pierwszą lepszą taksówkę. Zdenerwowanym głosem przekazał kierowcy swój adres i obiecał, że za sporą dopłatą ma on nie przejmować się przepisami drogowymi. W duchu liczył, że zdążą dotrzeć na czas, zanim Platon zdemoluje mu mieszkanie.

[Za ten suchar dam Ci puchar lub ewentualnie płatki, mleko, złoty puchar, zajebisty był ten suchar :>]

- Nie skądże znowu, bynajmniej - uśmiechnął się sztucznie, spoglądając nerwowo za okno taksówki. Że ten cholerny facet nie mógł szybciej prowadzić. - Tylko jedyna moja prawdziwa miłość właśnie w porannym szale demoluje mi moje kochane mieszkanie. Ale poza tym to jest jest świetnie, wszyscy zdrowi, dzięki że pytasz - westchnął, wracając do poganiania taksówkarza. Ten najwyraźniej miał już go serdecznie dość i czym prędzej wysadził go pod wskazanym adresem. Markovich zostawił dość spory napiwek i ciągnąc za sobą niebieskowłosego, wyskoczył z taksówki i pobiegł ku olbrzymim, przeszklonym drzwiom wejściowym wieżowca. W biegu krzyknął portierowi jakieś dzień dobry i nie zwracając uwagi na potencjalne protesty towarzysza, wpakował ich obu do windy i wcisnął ostatnie piętro. Gdy tylko drzwi się otwarły, Kosma wybiegł jak poparzony, nerwowo wyciągając, a później przekręcając klucz.
- Platon, ty cholero jasna - krzyknął, licząc na to, że owczarek zaraz sam do niego podbiegnie. Gdy to jednak nie nastąpiło, zaczął nawoływać. Potwora znalazł w kuchni, gdy właśnie strącał z parapetu kolejną doniczkę. - Siad, paskudo - psisko posłuchało go grzecznie, jednak nadal merdało wesoło ogonem. Niewdzięcznik.

Przykucnął przy owczarku i podrapał go za uszami. Pies zaszczekał cicho, wywołując mimowolnie na twarzy Markovicha szeroki uśmiech. Kochany kundel zawsze potrafił go jakoś udobruchać. Piekielnie inteligentne stworzenie, tego by mu nie odmówił.
- Przepraszam za tę akcję, ale ten spaślak byłby w stanie porządnie nabroić, trzeba będzie go później wyprowadzić - mruknął, odwracając się w kierunku towarzysza. - A tymczasem czuj się jak u siebie. W lodówce pewnie nic nie ma prócz jakiejś nieświeżej kiełbasy, ale jakieś puszki piwa powinny się znaleźć - wstał i otworzył drzwi urządzenia. Znalezienie heinekenów zajęło mu chwilę, ale po sekundzie rzucił mu jedna puszkę. - Nie przejmuj się, to na pewno jest świeże - uśmiechnął się lekko, otwierając swoją puszkę.

Słysząc jego wymówkę, Markovich nie mógł powstrzymać dziwacznego spojrzenia. Jemu po prostu w głowie się nie mieściło, że ktoś mógłby sobie odmówić takiej małej przyjemności jaką było zimne piwo. Najwyraźniej co kraj, to obyczaj. Amerykanie... *
- Skoro tak mówisz - wzruszył ramionami, upijając łyk. - Uwierz mi, u mnie się nie zmarnuje - uśmiechnął się łobuzersko, stawiając puszkę na blacie. - Na chwilę cię zostawię z bestią, idę szukać aparatu. I na prawdę, czuj się jak u siebie - mruknął na odchodne, wychodząc z kuchni. Gdzie on do cholery mógł zostawić ten aparat?
_______
* - kosmykowy palmface ;>

Na prawdę nie spodziewał się, że znalezienie aparatu może stanowić takie wyzwanie. Jego mieszkanie stanowiło obraz nędzy i rozpaczy. Za każdym razem gdy zabierał się do sprzątania, coś skutecznie umożliwiało mu to. Niby mógłby zatrudnić kogoś, ale nie był do pomysłu szczególnie przekonany. Jakoś całe życie był w stanie poradzić się ze swoim skromnym dobytkiem, dlaczego niby nie mogłoby mu się teraz nie powieść. Markovich nie był typem osoby, której woda sodowa szybko uderzyłaby do głowy.
- Ok, mam - krzyknął z sąsiedniego pokoju po jakiś dziesięciu minutach. Z pokrowcem przewieszonym przez ramię wrócił do swojego gościa. - Myślę, że w sumie możemy ruszać. Tylko założę Potworowi smycz - mruknął, bez chwili czekania przystępując do działania.

Przykucnął obok swojego gościa, delikatnie tarmosząc futro owczarka. Zza pasa wyciągnął kaganiec i z całych sił próbował założyć go psu. Niestety Platon miał inne plany. Zamiast tego zaczął głośno ujadać, przewrócił się i wyłożył brzuchem do góry. Pewnie dla Nathaniela zaistniała scena mogłaby być co najmniej podejrzana, ale Markovich doskonale znał swojego zwierzaka. Inteligentny skurczybyk chciał wziąć nieznajomego na litość i pewnie by mu się to udało, gdyby nie Ukrainiec. Nie zważając na protesty zwierzaka, sprawnym ruchem założył mu kaganiec, później doczepił smycz. Bynajmniej nie miał zamiaru wydawać na kary porządkowe kolejnych pieniędzy.
- Nie, nic mu się nie dzieje - westchnął, wzruszając ramionami. - Nie głodzę go, nie biję, nie musisz wzywać WFF. Po prostu pomiot szatana jest diabelsko sprytny - wyjaśnił szybko, wstając. Platon pociągnął go w stronę drzwi wejściowych i niestety musiał się wielkiemu cielsku poddać. Gdy w szaleńczym biegu mijał pokoje, z ust mogło mu się wyrwać kilka nieparlamentarnych, ukraińskich słów. - Chodź lepiej szybko! - krzyknął wgłąb mieszkania. - Nie przejmuj się zamkiem, na ochronę wydaję fortunę, ale raczej m się to zwraca.

[Przeaszam za nieobecność ^^']

Kolejne piętra w windzie mijały w zastraszająco szybkim tempie, powodując u Platona niespotykaną radość i wyzwalając nieskończone pokłady energii. Kosma westchnął, zwracając uwagę na swój marny los. Bezgłośnie wymamrotał w kierunku swojego towarzysza krótkie 'przepraszam', licząc że tamten nie zdążył jeszcze niespodziewanie zmienić planów.
- Tia, niewinny, też tak myślałem na początku - parsknął śmiechem, wychodząc z windy ciągnąc za sobą nagle opornego psa. - Teraz w życiu nie zgodziłbym się na przygarnięcie tego zapchlonego kundla. Żre toto w cholerę, sra wokoło i niszczy wszystko w promieniu swojego wzroku. No ale powiedzmy sobie szczerze, nie mogłem odmówić. Platon jest prezentem od mojej matki, mam go odkąd przeprowadziłem się do Stanów. Że niby ma mi przypominać o korzeniach. To bydlę to owczarek kaukaski, liczy sobie przeszło sześćdziesiąt kilo i chyba nie zamierza na tym wyniku poprzestać.

Ostatnio edytowany przez Kosma Markovich (2012-05-23 19:38:59)