Yaoi of Manhattan

Lucyfer jechał do pracy dość szybko. Obiecał radzie, że zrobi to cholerne zebranie jeszcze przed dziewiątą, żeby później mieć czas na poprawki w dziale sportowym. Trzymając papierowy kubek z kawą w jednej ręcę, drugą kurczowo zaciskając na kierownicy, napawał się dźwiękami płynącymi z odtwarzacza w jego Porsche. Wyjechał z zakrętu i o mało nie dostał zawału. Jakie szczęście, że właśnie odłożył kawę do specjalnej podstawki! Pewnie teraz siedziałby tu poparzony. Nacisnął pedał gazu z taką prędkością, że aż nim wstrząsnęło. I tyle byłoby z dotarcia do pracy przed dziewiątą. Zanim jeszcze wyszedł z auta, nacisnął odpowiedni przycisk w telefonie i zadzwonił do swojej asystentki by zaczęli bez niego. Otworzył drzwi, prawie zaciskając ręce w pięści ze złości. Czy ludzie nie patrzyli przed siebie? Czy naprawdę trzeba się wpierdalać pod każdy jadący samochód? Pod jego lśniące porsche? Najpierw spojrzał na maskę. Na szczęście z samochodem nic się nie stało. Dopiero po chwili uklęknął koło lezącego na ziemi chłopaka. Westchnął. Wolał go nie przewracać, bo jeśli był połamany mógł mu tylko zaszkodzić.
-Będziesz miał kurwa nauczkę, żeby patrzeć gdzie się chodzi - powiedział ostro, po czym, odgarnął z czoła kilka kosmyków ciemnych włosów. - Możesz wstać?
Mimo wszystko, nie wydawało mu sie, żeby walnął w niego aż tak mocno.

Prawie się roześmiał, widząc tę jego minę. W normalnych okolicznościach pewnie i by to zrobił, ale teraz nie chciał jeszcze bardziej pogarszać stanu chłopaka. Prawda była taka, że w tym wypadku nie było ani trochę winy Lincolna! W końcu to on jechał ulicą, widać było dokładnie jego auto, które rzuca się w oczy, jak mało które. Chłopak musiałby być ślepy. A gdyby był, to przecież Lucyfer widziałby tę jebaną laskę! A tak nigdy by nie przypuszczał, że wpieprzy mu się pod koła. Patrząc, jak chłopak wstaje, o mało nie uderzył się w głowę. Pewnie, wygięty w trzy strony, wyglądał jak prawdziwy kaleka.
-Zawiozę Cie do szpitala na prześwietlenie - powiedział, mierząc go w całości wzrokiem. Poturbował takie piękne ciało! Cóż, miał tylko nadzieję, że nie uszkodził mu tego jakże waznego, męskiego organu... mózgu, znaczy się. Czy czegoś tam innego. - I nie chcę mi się słuchac, że nie, bo i tak pojedziesz, więc wsiadaj.
Obszedł auto dookoła i otworzył mu drzwi. Co się z nim działo? Lucyfer Lincoln nigdy, przenigdy nie otwierał drzwi. Dziwny, kurwa dzień. Bardzo dziwny.

Lucyfer natomiast w tym swoim znienawidzonym garniturze, który po prostu już musiał zakładać do pracy, szczególnie kiedy miał zebrania rady, prezentował się nienagannie. Ci, którzy go znali mówili mu, że właśnie tak wygląda najbardziej sekownie i pociągająco. Mógłby się z tym zgodzić. Gdyby nie fakt, że garnitury były takie niewygodne pewnie chodziłby w nich do klubów. Tak jednak musiał radzić sobie w czarnych koszulach i ciemnych jeansach. Chociaż jeszcze nie spotkał osoby, której by to nie pasowało. Lucyfer Lincoln po prostu prezentował się świetnie we wszystkim, co zakładał. A najlepiej było bez niczego.
Przekręcił kluczyk w stacyjce, by kolejno ruszyć w stronę szpitala. Musiał zawrócić i nic nie robił sobie z podwójnej ciągłej. Kogo by tam ona obchodziła? Jechał wolniej, w razie gdyby kolejny idiota chciał mu się wepchnąć pod koła.
-Napij się kawy, przestaniesz być taki zamroczony - powiedział. Mało ludzi w ogóle mu odmawiało. Niektórzy stwierdzali, że się rządził, on po prostu wiedział, co jest dobre, a co nie.

-Jak nie wypijesz to ją na Ciebie wyleje, a wtedy będziemy musieli też zabrać Cie na przeszczep skóry, a nie tylko prześwietlenie - powiedział, wciąż patrząc na drogę. Trudno powiedzieć czy Lucyfer osiągnął wszystko tylko dlatego, że był Lucyferem, miał bogatą rodzinkę. Z drugiej strony był pewien, że gdyby zaczynał od zera i tak daleko by zaszedł. Jego pewność siebie była kluczem do sukcesu. Nie próżność, jak to niektórzy uważali. Zwyczajna pewność siebie, która swoją drogą była zasłużona. W końcu prezentował się nienagannie, do tego był gorący na ten swój specjalny Lucyferowy sposób. To, że nazywali go największym łamaczem serc na Manhattanie, a co drugi, jak nie więcej, gej na Manhattanie znał jego imię, albo marzył żeby je poznać, było już tylko kolejnymi dowodami.
Skręcił w odpowiednią ulicę i zaparkował przed szpitalem.
-Masz ubezpieczenie zdrowotne? - zapytał, patrząc na niego. Jeżeli nie, to pewnie zabuli kilka tysięcy za głupie prześwietlenie.

Westchnął. No tak, można się było tego spodziewać. Wyłączył płytę CD, która wciąż jeszcze grała, po czym wysiadł z auta, każąc zrobić to samo chłopakowi. No cudownie. Właśnie takie sytuacje Lucyfer uwielbiam. Miłosierny, kurwa, Samarytanin. Pasowało to do niego jak gej do lesbijki, czyli nijak, wbrew temu co się myśli.
-Chodź - powiedział zrezygnowany, wchodząc po schodach do wejścia do szpitala. Nie odwracał się za siebie. Jeszcze tego brakowało, żeby miał mu pomóc wspinać się po schodach. I tak robił już o wiele za dużo jak na siebie. Nie powinien w ogóle go tutaj przywozić. Teraz jednak stał już przed recepcją, uśmiechając się w zabójczy sposób do pani, ktora patrzyła na niego wyczekująco.
-Mój bratanek miał wypadek. Jakiś wariat wjechał w niego samochodem. Nie ma jednak ubezpieczenia, więc proszę obciążyć mój rachunek, dobrze? Pod nazwiskiem Lincoln. Lucyfer Lincoln.
Kłamanie w żywe oczy powinno zostać jego prawdziwym powołaniem!
-Czy mogę prosić o jakiś dowód tożsamości?
Lucyfer przez chwilę grzebał w kieszeni, by w końcu wyciągnąć napakowany zielonymi portfel, a następnie wyciągnąć z niego swoje ID, którego używa w pracy. Nie żeby ktokolwiek go nie znał. Wszyscy go znali. Ze sposobu w jaki pani przy okienku na niego patrzyła, wynikało, że ona również. Wspaniale.

-Nie - odpowiedział zgodnie z prawdą. W końcu, do cholery, to był Lincoln! A on nigdy nie słuchał nikogo. Robił co mu się żywnie podobało. Opinia innych nie miała żadnego znaczenia. I jeżeli przez chwilę chciał wykazywać się dobrocią, o którą nikt by go nie podejrzewał to proszę bardzo. Kiedy pielęgniarka poszła do już do lekarza prowadzącego obecnie jakieś badania poinformować go, że ma pacjenta, Lucyfer usiadł sobie na krzesełku w poczekalni, jedno, obok siebie, zostawiając dla chłopaka. - Tylko jedna sprawa. Nikomu ani słowa.
Trudno powiedzieć dlaczego tego chce. Może dlatego, że ucierpiałaby przy tym jego reputacja nieczułego dupojebcy? Miał gdzieś, że ludzie uważali go za płytkiego. Kiedy był tak postrzegany, nikt niczego od niego nie oczekiwał. Gdyby zaś zaczął ogłaszać dookoła, że miłosierny z niego Samarytanin, miałby przesrane.

-Nie musisz wiedzieć.
No tak, on nie musi wiedzieć. W sumie, żeby jakkolwiek odpowiedzieć na to pytanie, trzeba byłoby znać odpowiedź, a mimo wszystko Lucyfer pojęcia nie miał. Oh, dobra. Czasami ukazywało się jego dobre serce. Nie można go przecież za to zlinczować! Nie można jednak się do tego przyzwyczajać, bo to, że raz zrobił coś dobrego nie oznacza, że to się powtórzy.
Lucyfer wstał z krzesła i stanął na przeciwko chłopaka, wyjmując z kieszeni papierosa, ignorując fakt, że pisze jak byk "nie palić". W końcu nie ma zamiaru palić w szpitalu, tylko na zewnątrz.
-Ja lecę. Zapłacone jest. Cya, młody.
Odwrócił się na pięcie i ze swoim zwyczajowym, cynicznym uśmiechem ruszył z miejsca.