Yaoi of Manhattan

Niepewnie wszedł do środka, ściągając z głowy kaptur. W takim miejscu był może z dwa, trzy razy w całym swoim życiu. Ruszył w kierunku baru, po czym usiadł na jednym z miejsc, palcami dudniąc w drewniany blat przed sobą. Zamówił sobie coś naprawdę słabego, bo i dobrze wiedział, że nie może zbyt dużo pić. Słaba głowa, jak i mieszanka psychotropów z alkoholem stanowczo mu tego zabraniały. No cóż.. Po jednym raczej nic mu nie będzie, prawda?

Drgnął ze zdziwieniem, słysząc słowa mężczyzny. Zapewne, gdyby teraz coś pił, wylądowałoby to na barmanie. Ale na szczęście, usta miał puste.
- Jezu, nie zauważyłem cię. - westchnął, wzruszając ramionami. Uśmiechnął się lekko z rozbawieniem. No naprawdę, co to ma być? Czy on musiał znowu na niego wpaść?
- Jakoś tak wyszło. Zresztą i tak nie wiem, gdzie mieszkasz, więc nie mogłem zrobić tego celowo. - wyjaśnił, po czym upił łyk swojego drinka.

Parsknął śmiechem na jego wypowiedź. On raczej nigdy sobie nadziei nie robił, bo i tak nikt nie chciał być z kimś, kto gdy nie zażyje psychotropów, to wariuje.
- W facecie, który prawie mnie zabił? Raczej nie. - mruknął z rozbawieniem, wywracając oczami. - A lepszej wymówki naprawdę nie mam. Zresztą, jak niby mógłbym cię śledzić, skoro odjechałeś samochodu, a ja nawet prawa jazdy nie mam? Przykro mi, nie zauroczyłem się i cię nie śledziłem. Jestem tu całkiem przypadkiem.

- Dobra, cicho, nie ważne kogo to wina, no. - stwierdził, lekceważąco machając ręką. Na jego policzkach pojawiły się rumieńce... No bo w końcu to była jego i tylko jego wina. Może i Lucyfer trochę za szybko jechał, ale mimo wszystko... To była wina niebieskowłosego. Nie spojrzał na ulicę, kiedy to na nią wchodził. I sam sobie to zrobił.
Westchnął przeciągle, przewracając oczami. Upił kolejny łyk swojego napoju, o ironio, który był niebieski, niczym jego włosy.

Zaśmiał się cicho na jego słowa, po czym uśmiechnął się w ten dość uroczy sposób, który wszystkich rozwalał na łopatki. No cóż, jakoś mu umknął ten jeden fakt. W sumie, to nawet zdziwił się, że mężczyzna go o to zapytał. Bo i po co chciałby znać jego imię?
- Nathaniel. Nate. Mów jak tam chcesz. - przedstawił się, wzruszając ramionami. Nawet ładnie mu rączkę podał, a co!

Nathaniel spokojnie sączył swojego drinka, nie mogąc powstrzymać oczu, których wzrok jakby ciągnięty jakąś magiczną mocą, lądował na Lucyferze. A Nate po prostu tego nie kontrolował i niemalże prześwietlał go swoim wzrok na wylot. Chude palce wygrywały jakąś nieco nerwową melodię na blacie drewnianego stołu przed nim. Nate zdecydowanie za to nie znał żadnego Lucyfera wcześniej. I wątpił, żeby ktoś z takim imieniem kiedykolwiek mu się jeszcze trafił.

- W takim stanie raczej nie dojdziesz. - stwierdził z cichym westchnieniem, przewracając oczami. Podszedł do niego i gestem zaoferował mu ramię, uśmiechając się przy tym w ten zdecydowanie uroczy, dziecięcy sposób.
- Chodź. Pomogę ci. Bo widać, że w jednym kawałku to raczej nie trafisz. - mruknął jeszcze, wzruszając ramionami. Chciał mu po prostu pomóc, to wszystko. Jakoś się odwdzięczyć.

Westchnął przeciągle, patrząc na oddalającego się mężczyznę. Po chwili zastanowienia i tak wyszedł za nim. No cholera, teraz to on już w ogóle pomyśli, że go śledzi.
- Chyba jednak nie. - skwitował, zatrzymując się przy nim. - No ale, jak chcesz. A jeśli myślisz, że robię to tylko dlatego, że ty mi pomogłeś, to mylisz się. Zrobiłby to dla każdego, kogo choć trochę polubiłem. No cóż, skoro jednak tak świetnie sobie radzisz... - westchnął teatralnie, rozkładając ręce na znak, że mu naprawdę nic do tego.