Yaoi of Manhattan

-Spałeś na kanapie, po co miałem Cię budzić? Dopóki nie wpieprzyłeś mi się do łóżka nic mi było do tego, co tam robisz - powidział, wzruszając ramionami. Usiadł wygodniej na łóżku, przeciągając się, dopóki jego kości nie wydały tego charakterystycznego dźwięku. Spojrzał na Nathaniela z rudnym do odgadnienia uśmiechem, ktory miał po prostu być świadectwem jego rozbawienia.
-No już, już, nic się przecież nie stało.

Spojrzał na niego z niedowierzaniem. O co mu chodziło? W końcu nic się takiego nie stało, prawda? Wielkie mi rzeczy, przyszedł do niego do łózka. Trzeba śmiać się z takich rzeczy, a nie od razu się peszyć. Może dlatego Lu tak daleko zaszedł -  miał wszystko gdzieś i nic go nie obchodziło.
-Jeżeli za chwilę nie zaczniesz się zachowywać normalnie, to Ci urwę palce żebyś nie miał się czym zakrywać - powiedział rozbawiony.

-No, to teraz wracaj na kanapę, bo wybacz, ale ze mną spać nie będziesz - powiedział. Mowy nie było, żeby ktokolwiek spędził z nim noc. Uh, nie złamałby swojej złotej zasady numer jeden. Nigdy przenigdy nie może pozwolić nikomu zostać na noc. Szczególnie teraz. Poza tym, miał kogoś tak? Nawet Max nie został u niego nigdy na noc. Chociaż tu rzecz jasna mógłby zrobić wyjątek, gdyby tylko Maxwell miał w ogóle możliwość zostania.

-Przepraszam - mruknął sam do siebie, przewracając oczami. Co za durne słowo. Kto w ogóle je wymyślił? Tak samo jak to "dziękuję" czy "proszę". Durnota. Jakby to, że ktoś jedno z nich powiedział, znaczyło że to myśli. To tak jak z tym "kocham cię" w małżeństwach. Wszyscy wiedzą, że każde z nich ma romans, a i tak będą się upierać, że to wielkie TRU LOF jak z bajki. Żenujące.

Lucyfer nie mógł powiedziec, że nie wierzy w miłość czy przyjaźń. W końcu sam był zakochany, tak? Miał faceta, którego kochał, owszem. Nie wiedział tylko czy jest to miłość, czy po prostu pociąg seksualny, którego wcześniej nigdy nie czuł w takim stopniu. No dobra, zależało mu na Maxie. Co do przyjaźni, miał jednego. I to nawet dobrego. Znali się od dziecka i Lu pewnie już by bez niego nie żył. Co nie zmieniało faktu, że życie nauczyło go, że ludzie mówiąc "przykro mi", tak naprawdę wcale tak nie myślą...

Spał, spał. Na jego łóżku. Niech to. Lucyfer ruszył w stronę drzwi, gdzie założył buty i po prostu wyszedł z mieszkania. Był środek nocy, on jednak nie zamierzał wychodzić na ulicę. Wyciągnął schody na dach, po czym wspiął się na górę. Schował je, by nikt nie wiedział, gdzie się znajduje. Podszedł do samej krawędzi apartamentowca i usiadł na murku, zwieszając nogi w dół. Spojrzał na ulicę. Było wysoko i to cholernie, ale co z tego? Lubił to siedzieć i myśleć.