Yaoi of Manhattan

Wzruszył ramionami. Lucyfer od zawsze zwracał uwagę na takie rzeczy. Był mężczyzną sukcesu, który doszedł do wszystkiego dzięki rodzinie i dlatego musiał pokazać, ze nie jest tylko synalkiem pana bogatego. Nie, był sobą. Tym samym sobą, dzięki któremu New York Times wzniosło się na wyżyny, tym samym przez którego w NY było tyle zawałów. No, może sobie przesadzi, ale wiedział jak działa na meżczyzn...

Lucyfer natomiast z kanapy wstał.
-Muszę się odświeżyć - powiedział po prostu i wszedł do łazienki. Ubrania rzucił na ziemię, po czym wszedł pod prysznic i pozwolił, by gorąca woda rozluźniła wszystkie jego mięśnie. Uśmiechnął się sam do siebie. To był w sumie ciekawy dzień. Pierwszy raz ćpał w towarzystwie osoby niećpającej. Ciekawe.

Wyszedł z łazienki owinięty samym ręcznikiem. Zdziwiony spostrzegł, że chłopak śpi na jego kanapie, dlatego bez problemu zrzucił ręcznik z bioder. Z szafki wyciągnął bokserki i nasunął je na tyłek. Powędrował w stronę kuchni, żeby wziąć sobie wodę. Otworzył lodówkę i wyjął butelkę, nie zwracając za bardzo uwagi, na to co dzieje się w mieszkaniu.

Lucyfer założył w końcu spodnie jeansowe. Była dopiero dwudziesta druga i ani myślał o tym, żeby iść spać. Natomiast nie za bardzo wiedział, co może zrobić, skoro ktoś zasnął u niego na kanapie. Dlaczego to jemu przytrafiały się takie dziwaczne sytuacje? Westchnął, po czym upił łyka wody. I dlaczego, do cholery pije wodę, a nie alkohol?!

Lucyfer w końcu postanowił, że zamówi sobie pizzę. A co tam. Raz można zaszaleć. Poza tym, tak dawno nie czuł tego roztopionego sera! Zadzwonił po pizzę, a kiedy facet mu ją przyniósł, otworzył zanim rozległ się dzwonek, żeby czasem nie obudzić chłopaka. Nie wiedział czemu w ogóle go to obchodzi. W każdym razie zdecydowanie był głodny. Położył się na łóżku z pizzą, myśląc o tym, że jutro dzień spędza na siłowni.

Lucyfer, kiedy w końcu się najadł, doszedł do wniosku, że tego dnia więcej nie zrobi. Zdjął z siebie jeansy i położył się do łóżka. Nie myślał za wiele, pozwolił Morfeuszowi zabrać się w swe silne ramiona. Nic mu się nie śniło, co było raczej normalne. I dobrze. Sny były czymś, czego Lu nie mógł kontrolować, czyli nie były tym, co lubił.

Lucyfer nigdy nie miał mocnego snu, a kiedy poczuł, że ktoś się do niego przytula, natychmiast się obudził.
-Co do kurwy?! - warknął, wstając z łóżka, wyrywając się z uścisku. Czemu ludzie zawsze musieli to robić? Obojętnie czy świadomie, czy nie, ale pokazywali te czułości, te uściski, buziaczki, wszystko to, czego Lucyfer nie potrafił zrozumieć, czego nigdy nie było w jego życiu.

-Zasnąłeś na mojej kanapie - mruknął pod nosem, trochę się uspokajając. Usiadł na łóżku, patrząc na chłopaka. Teraz ta sytuacja wydała mu się dość komiczna, dlatego wybuchł gromkim śmiechem. - Nie no, kurwa, pierwszy raz mi się to zdarzyło. Żeby chłopak do łóżka wskoczył, żeby się tulić. Niezłe, Nate, niezłe...
I mimo, że obaj wiedzieli, że to nie było świadomie, Lu wolał z tego żartować, niżeli zganiać to na chorobę.