Yaoi of Manhattan

-Gratuluję - powiedział wstając na chwilę, by wziąć z barku dwie szklanki i bourbon. Postawił jedną przed chłopakiem, drugą przed sobą i nalał alkoholu. Skoro na trzeźwo rozmowa im nie szła, to może lepiej dogadają się odrobinę podpici. Uniósł wzrok, rejestrując spojrzenie Jamesa. - Gapisz się na mnie - odparł, ukazując rząd równych, białych zębów w wesołym uśmiechu. No, w końcu jakaś normalna reakcja!

-Od razu lepiej - pochwalił, przechylając szklankę do góry dnem, by alkohol znalazł się w jego ustach. Od zawsze był fanem szybkiego picia. Lubił drogie trunki, ale delektowanie się nimi godzinami było już nużące, dlatego zazwyczaj opróżniał szklanki jednym, dwoma haustami.
-I Jamie... nie musisz się mnie obawiać, dobrze?

Rzeczywiście niemożliwe i myślenie o tym mogło jedynie podwyższyć Jamesowi ciśnienie, nic poza tym. Co do adresu, Lucyfer myślał o tym czasami, zastanawiając się ile w tym jest jego winy. Powinien w końcu to przewidzieć, znał Maxa, jego impulsywność, gdyby tylko przeszło mu przez myśl, że mógłby zrobić coś takiego... to co? Pewnie i tak nie sprzeciwiłby się Maxwellowi.
Wlał sobie jeszcze alkoholu, by znów wyczyścić szklankę. Zacisnął wargi.
-Max zrobił to, bo coś do mnie czuje - powiedział, patrząc na swoje stopy, pochylony do przodu, łokciami opierając sie o kolana. Nie wiedział czemu to mówi. Po prostu poczuł, że musi. Chłopak zasługiwał na szczerość. - Ja wiem, że to zły sposób pokazania Ci, że nie masz się do mnie zbliżać, ale... w pewien sposób go rozumiem. Bardzo zawiły, ale jednak. Troszczy się o mnie.

Lucyfer nie rozumiał o co chodzi, dlaczego James płacze i drży. W końcu wcale nie chodziło mu o to, co chłopak sobie myślał. Tłumaczył tylko tok myślenia Maxwella, a nie wyjaśniał przyszłość. On sam nie miał pojęcia jak to będzie wyglądało, ale na pewno swoimi słowami nie chciał mu przekazać, że więcej się nie zobaczą. Był w kropce, ale potrzebował czasu, by to przemyśleć.
Odłożył szklankę na bok i usiadł obok chłopaka, jedną nogę podciągając  pod tyłek. Zagarnął go do siebie ramieniem, wzdychając.
-Już dobrze, Jamie - mruknął mu do ucha, głaszcząc po włosach. Nie był dobry w takich rzeczach. Nie znał się na czułościach, bo w jego życiu nigdy ich nie było. Nie wiedział też czy ich chciał. Czasami dobrze było je poczuć, ale tylko czasami, tylko wtedy, gdy ich potrzebował. A teraz potrzebował ich James, więc czy to go w jakiś sposób usprawiedliwiało, że tulił do siebie chłopaka, który jest chyba jedynym, którego na sto procent Max nie chciałby przy nim widzieć? Jasne, miał wyrzuty sumienia i to cholerne, ale jego serce wciąż miało w sobie jakieś resztki dobroci i współczucia, które Jamie, może nieświadomie wykorzystywał. Dlatego też zepchnął myśli o Maxie na dalszy plan, chcąc choć trochę usprawiedliwić swoje zachowanie. Wiedział, że jego facet ryzykował sporo udając się do Jamesa, ale co, miałby tak teraz zostawić tego pobitego chłopaka? To była jego wina. Wszystko to była jego wina i nie mógł w żaden sposób odepchnąć go od siebie na tyle, by ten nie wrócił. Co gorsza, nie mógł też trzymać go blisko, bo był Max. A bez względu na wszystko to on był najważniejszy. Zawsze będzie.

Po jakimś czasie wyrzuty sumienia wobec Maxa wróciły i oderwał się od chłopaka, wstając z kanapy. Zaczął chodzić po mieszkaniu, trzymając się za włosy, jakby miało mu to pomóc w wynalezieniu jakiegoś złotego środka, ale jak na złość nic nie przychodziło mu do głowy. Z jednej strony był Maxwell, który żeby go chronić zaryzykował więzieniem i poszedł sam walczyć o jego dobro. To był znak, że mu zależy, że nie tylko Lu jest tu tym, który coś czuje. Z drugiej był Jamie. Wiedział, że nie może go kompletnie odrzucić przez to, co się stało, ale trzymanie go blisko było nie w porządku.
-Nie chcę - powiedział, zastanawiając się czy chcenie ma tu coś w ogóle do rzeczy. - Ale muszę się nad tym zastanowić. Muszę myśleć o konsekwencjach, o Maxie...

-Nie chodzi o to, co robimy, tylko do czego doprowadzają nas nasze decyzje. Twoja o tym by powrócić do burdelu, moja o tym, żeby tam pójść, to że w ogóle się poznaliśmy. Wszystko to wpłynęło na mnie, z pewnością na siebie i niestety pośrednio na Maxwella, który nawet nie wiedział, że jest tego częścią - powiedział, tak naprawdę najwięcej winy dopisując na swój rachunek. - Max próbuje mnie chronić na sposoby jakie zna i nawet jeżeli ich nie popieram, to doceniam. Nie mogę nawet być na niego zły...

-Nie, nie żałuję - przyznał. - Żałuję, że dałem Ci powody, by się we mnie zakochać. Byłoby zupełnie inaczej, gdybyśmy po prostu od początku byli zwykłymi kumplami.
To prawda. Zakochanie Jamesa w jakiś sposób zapoczątkowało tę całą gonitwę, której nie potrafili przerwać i doprowadziło do katastrofalnych skutków, których - również oni - nie potrafili powstrzymać.