Yaoi of Manhattan

Lucyfer nie mógł się w to wplątać i doskonale o tym wiedział. Już nawet nie chodziło o Maxwella. On po prostu nie chciał takiego obrotu sprawy. To nic, że na usta cisnął mu się złośliwy komentarz, że gdyby wybrał sobie kanapę byłoby inaczej. Zignorował to. Zamiast tego więc wstał z łózka i wskazał mu je ręką.
-Śpij tutaj, ja i tak nie jestem śpiący - powiedział, mijając go.

Lucyfer patrzył na to wszystko z innej perspektywy. Robił wszystko, co było potrzebne, by zachować w tej sytuacji zdrowe zmysły i rozsądek. Nie mógł być blisko Jamesa, doskonale o tym wiedział i nie miał zamiaru łamać tego, gdy było to niepotrzebne. Teraz najważniejsze było dla niego, by wszystko wróciło do normy. James mu tego nie ułatwiał.
-Nie udawaj, wcale nie jest Ci przykro - powiedział, doskonale wiedząc o czym mówi. Po nim po prostu widać było czego chce, a te ciągłe łzy miały mu to ułatwić. - Dobranoc.
Wyszedł z części sypialnej i usiadł na kanapie, opierajac się łokciami o kolana.

Po co.. trochę głupie pytanie, biorąc pod uwagę, że w swoim mieszkaniu chłopak nie chciał przebywać przez krew, a w hotelu przez kaprysy. Chyba lepiej, że tego nie słyszał, bo niepotrzebnie by sie jeszcze zdenerwował.
-Idź - powiedział spokojnym głosem. - Zawsze wychodzisz i zawsze kończy się to w jeden sposób. Żałujesz. I wszyscy dookoła również zmuszeni są żałować. A masz tylko mnie. I tylko mnie rujnujesz tym swoich wychodzeniem życie, więc zastanów się dwa razy, bo następnym razem nie zaoferuję pomocy.

-Wiem - powiedział tym samym tonem. Od dawna nie był tak mocno sobą jak w tej chwili i naprawdę za tym tęsknił. Szczerość i panowanie nad sytuacją naprawdę były mu potrzebne. Dobrze, że się nie hamował. Było mu nawet trochę lepiej. - A teraz wracaj do spania.

Nie odpowiedział. Zamiast tego ubrał buty i, zostawiając telefon na kuchennym blacie, żeby nikt mu nie przeszkadzał, wyszedł. Zamiast jednak zjechać windą na dół, otworzył wejście na dach. Tylko on miał tam dostęp, poza tym nie było ono dobrze widoczne. Po wejściu, zamknął je za sobą na klucz. Podszedł do samego brzegu apartamentowca i usiadł, spuszczając nogi z gzymsu.

Kiedy ludzie zostawiali telefon i wychodzili gdzieś bez słowa, zamykając się na klucz oznaczało to zazwyczaj, że chcą być samo, chcą pomyśleć. Tak też i było tym razem. James powinien to zrozumieć. I nie, Lucyfer go nie słyszał. Był za daleko od wejścia, poza tym bardziej się skupiał na samochodach pędzących na dole, niż odgłosach za nim.

Leżąc na dachu, wpatrując się w niebo czasami przychodziły Lucyferowi do głowy pomysły, których nie dałoby się wymyślić w inny sposób. Nawiedzały go, jak gdyby czekały, aż w końcu na nie wpadnie. Tym razem jednak nic takiego się nie stało. Spędził dwie godziny w samotności, a kiedy wrócił do mieszkania, James był w łóżku. Spał, a przynajmniej wyglądał, że śpi. Lu położył się na kanapę i przymknął oczy.