Yaoi of Manhattan

-Mam alarm, jeżeli chodzi o włamywacza. A zabójca, cóż... jakoś umrzeć trzeba - powiedział, wzruszając ramionami. Równie dobrze mogłyby to być fajki, przejście na czerwonym, czy zawał serca. Zabójstwo przynajmniej dałoby niezły szum w mediach, a pamięć o nim trwałaby i trwała... Choć, wątpił, żeby tak myślał, gdyby stało się tak naprawdę. Był zbyt wielkim lekkoduchem, zbyt wielkim Piotrusiem Panem, by się przejmować. - Póki co, okazuje się, że jednak znam się na ludziach...

Wciągnął głęboko powietrze do płuc, cicho się śmiejąc. Nie miał pojęcia, że takie informacje chodzą po mieście. Ależ Ci faceci to nieźli plotkarze. Chociaż... w każdej plotce i legendzie jest jakieś ziarenko prawdy. W tych akurat tej prawdy było dużo więcej.
-Tak. Tylko raz. Nie lubię dawać złudnej nadziei. Nie chcę, żeby ktoś się do mnie przywiązał - powiedział spokojnie. Cóż, za dobroduszność z jego strony. Tylko płakać. - I tak. Nie sypiam z kobietami. Nigdy nie spałem. I nigdy nie będę.

-Jeżeli ktoś wierzy, że może mnie zmienić to musi być prawdziwym idiotą, prawda? Gdyby dało się to zrobić to już dawno byłbym z kimś w jakimś zakichanym, Bóg wie jak to nazwać, pseudo związku. Dałem już raczej wystarczająco dowodów, że nie da się mnie usidlić - powiedział, odlatując co raz bardziej. Myślał o tej swojej nienagannej reputacji, o tym, że w sumie chłopak miał rację. Może i dawał nadzieję, ale to nie jego wina, że inni nie potrafili opanować tych swoich planów i marzeń. - I... komu znowu nie wierzyć?

-Dowodem jest każdy kolejny facet odsyłany z kwitkiem po jednej nocy. Nie da się mnie uwiązać. A ta laska... chętnie ją poznam - powiedział, rozchylając delikatnie usta, żeby po raz ostatni się zaciągnąć. Świat był teraz taki kolorowy. Jedyny przyjaciel Lucyfera mówił, że on nie potrzebował nawet dragów, żeby jego życie było jak tęcza. I tak był beztroski jak Piotruś Pan. - Chciałbym zobaczyć jak mówi mi to w twarz...

-Biedactwo - powiedział, śmiejąc się cynicznie. Przewrócil oczami, po czym zgasił końcówkę skręta. Odłożył popielniczkę na stół, po czym rozłożył się wygodnie na kanapie, czy położył się na niej, nie patrząc, że głowę ma na kolanach blondyna. Tak, to na pewno szlugi. Gdzie by coś takiego miało się stać, kiedy byłby "trzeźwy"! Korona by mu z głowy spadła i dopiero by się porobiło. - Nie ma odpowiedniego faceta. Nie istnieją.

-Ja nie szukam. Wcale nie chcę nikogo. Ludzie próbują mi wmówić, że kiedyś zacznę potrzebować miłości, ale mi jest dobrze tak jak jest. Nikt mi nie mówi, co mam robić, kiedy wrócić do domu. Mogę pieprzyć się z kim chcę i nie mam granic... Dlaczego miałby wymienić to na zasady i monogamię? - zapytał, unosząc pytająco brwi. Widząc jego niezadowoloną minę, tylko delikatnie się uśmiechnął. Uh, był za miły. Kiedy on ostatnio rozmawiał w taki normalny, kulturalny sposób? Zaraz. Chyba nigdy.

Przetarł odrobinę zaszklone oczy palcami, by kolejno znów wbić wzrok w twarz chłopaka, na którego kolanach leżał. Swoją drogą, nie pamiętał czy kiedykolwiek leżał u kogoś na kolanach. Chyba, że u Matta. Ale Matt był jego przyjacielem, to się nie liczyło.
-Nie, bo wtedy oczekiwano by ode mnie, że też będę narzekał czy czegoś zakazywał - powiedział. Była to chyba najszczersza rzecz jaką mógł powiedzieć i mówiła o nim więcej niż by tego chciał.

-Jeśli będę miał komuś czegoś zakazywać, to jaki będzie sens tego wszystkiego? W końcu dojdzie do wniosku, że nie jestem wart rezygnowania z tego czegoś i będzie koniec. Nie będę też nikomu narzekał. To tylko oznaka słabości. - Chciał mieć teraz w ręce alkohol. Był jednak zbyt leniwy by wstać i wziąć z barku butelkę. - Miłość to poświęcenie. A kiedy w grę wchodzi poświęcenie, to jaka to miłość?