Yaoi of Manhattan

-A czy to wszystko właśnie nie polega na poświęceniu? Żeby zdobyć jedno, trzeba poświęcić co innego. A ty chyba za bardzo się boisz odrzucenia... - stwierdził, wypowiadając swoje myśli na głos. Nie wiedząc nawet kiedy jego smukłe, drobne palce znalazły się we włosach mężczyzny, delikatnymi ruchami je przeczesując.

Przyjrzał mu się uważnie, nie do końca wierząc w jego słowa. Nie chciał nic mówić, ale był pewny że Lucyfer jeszcze kiedyś zmieni zdanie.
-Chciałbym ci wierzyć, że nigdy się nie zmienisz... ale po sobie wiem, że to nie jest możliwe - mruknął odchylając głowę do tyłu i zapatrując się w sufit. Wciąż wszystko wirowało mu przed oczami. Palce jego dłoni wciąż delikatnie przeczesywały włosy Lincolna. Jason robił to zupełnie bezmyślnie. To trochę tak jak z głaskaniem kota, tyle że Lu nie mruczał.

-Nie... i raczej nigdy nie będę miał- westchnął cicho. -Nie jestem dobrym materiałem na partnera. Nikt ze mną długo nie wytrzymuje- mruknął przymykając powieki. Czuł się tak przyjemnie rozleniwiony, że najchętniej by się już stąd nie ruszał. Kanapa była zdecydowanie zbyt wygodna, a ciepło ciała Lucyfera zbyt przyjemne.

Spojrzał na niego, mimowolnie się uśmiechając.
-Co innego nie chcieć być w związku, a co innego nie móc- mruknął uśmiechają się. Chyba wesołość Lucyfera udzielała się również jemu, bo nie mógł powstrzymać coraz szerszego uśmiechu.
-Ile ty w ogóle masz lat, co? Zachowujesz się jak dziecko...- prychnął rozbawiony.

Zamyślił się chwilę, przyglądając mężczyźnie. Przechylił lekko głowę w bok i opuszkami palców przesunął po jego skroni.
-Byłem pewny, że mniej- mruknął w końcu. Tak, zdecydowanie gdy był na fazie zacierały mu się granice osobistej przestrzeni. Już nie zwracał uwagi na to czy właściwym jest kogoś dotykanie czy nie.

-A czy nie jest tak, że mężczyzna jest jak wino? Im starszy tym lepszy?- zapytał z rozbawieniem.
-Ja w tym roku będę miał dwadzieścia- mruknął. W sumie nie wiedział po co mu to mówił. Chyba chciał się zrewanżować. -Ale w sumie... czym jest wiek? Ma się tyle lat na ile się czuje- zaśmiał się, odchylając głowę do tyłu. Jęknął cicho przymykając oczy.
-Chyba powinienem się przewietrzyć. Zaczynam pieprzyć bzdury- mruknął.

-Gadanie- prychnął. -Jak można w ogóle w ten sposób myśleć?- mruknął. on nie rozumiał ludzi, którzy właśnie myśleli jak Lucyfer. Jak można nie chcieć dożyć czterdziestki? Że co? Po czterdziestce życie się kończy? Kto mu takich bzdur naopowiadał? Jak można chcieć rezygnować z własnego życia? Westchnął ciężko przenosząc na niego nieco mętny wzrok.
-Nie za wygodnie ci?- mruknął, uśmiechając się do niego kącikiem ust.

Prychnął cicho. Nagle z jego kieszeni zaczął się wydobywać dźwięk komórki. Wysunął ją z kieszeni i odebrał połączenie. Przez chwilę rozmawiał z kimś po szwedzku, zupełnie nie zwracając uwagi na Lucyfera. W końcu gdy się rozłączył, westchnął cicho.
-Muszę już iść- mruknął. -Dziadkowie złożyli mi niezapowiedzianą wizytę, a mnie nie ma w mieszkaniu. Czekają pod drzwiami- westchnął wysuwając się spod głowy mężczyzny.