Yaoi of Manhattan

-Tak trudno to do cholery zrobić? Ja. Nie. Potrzebuję. Pomocy - powiedział przez zaciśnięte usta. Wpatrywał się w niego, marszcząc wściekle brwi. Odwrócił się na pięcie, chcąc wrócić do domu, ale okazało się to jednak uniemożliwione przez... krawężnik. Przewrócił się, a jedyne co usłyszał to chrupnięcie w kostce. To otrzeźwiło go natychmiastowo. W głowie przestało mu huczeć i wszystko stało się takie zwyczajne. Oprócz bólu w kostce. - No żesz kurwa... - warknął do samego siebie. Złapał się jakiegoś znaku, żeby wstać, nie obciążając, skręconej, a przynajmniej tak mu się wydawało, nogi.

Nie spojrzał na niego. Skupił się na słupie i na odpowiednim rozłożeniu ciężkości. W końcu udało mu się podnieść. Oparł się o znak stopu, trzymając obolałą nogę odrobinę w górze.
-Mówiłem, że nic mi nie jest - westchnął. Można było już uslyszeć, że jego głos brzmi normalnie. Jakie to ciekawe, że ból i dziwne zdarzenia potrafią tak szybko człowieka ocucić. - Wracaj do środka. Poradzę sobie.

-Czemu wszyscy chcą mi do cholery jasnej pomagać? Czy ja wyglądam na kalekę? - warknął w jego stronę. - Nie odpowiadaj - mruknął, zdając sobie sprawę, że rzeczywiście teraz wygląda jak typowa kaleka. Wyciągnął z kieszeni telefon, po czym wybrał odpowiedni numer.
-Maxwell... nie śmiej się. - Tak, pewnie. Zaczynanie rozmowy z Davisem od "nie śmiej się" mogło skończyć się tylko w jeden sposób. - Skręciłem nogę... Tak. Właśnie to miałem na myśli, mówiąc nie śmiej się.
Spojrzał jeszcze na chłopaka, który wciaż stał w miejscu. Czy on naprawdę tak się uparł? Czy wszyscy w tym mieście muszą próbować ratować świat?

Jak się okazało Max miał coś na głowie, jak to Max, i nie mógł po niego przyjechać. Zamówił sobie więc taksówkę i pojechał do domu. Miał zamiar to przeleżeć, mając nadzieję, że to jednak nie złamanie. A jeżeli tak, to cóż... będzie miał następnego dnia niezły problem. Leżał na łóżku, zastanawiając się czy dojdzie do kuchni po wodę, ale w końcu zrezygnował. Że też nie mógł wypić trochę mniej!

-Nie no, kurwa... - mruknął do siebie w środku nocy. Noga nie dawała mu spać. Wziął jakieś proszki, ale nic nie dały. Nawet się naćpał (co pomogło na trochę), ale w końcu zrezygnowany zadzwonił do lekarza, prosząc by ten do niego przyjechał. Zrobił to. I jak się okazało. Noga była skręcona i to dość poważnie. Na pytanie, czy utrudni mu to pieprzenie lekarz tylko spojrzał na niego jak na chorego na umyśle i wyszedł. Czyli pewnie utrudni...

[Taa, w sumie miałam o tym pisać xD Tak sobie myślę, że skoro Nate był potrącony, to może lekarz chciał go wziąć do szpitala, żeby sprawdzić czy wszystko już ok, no a Lucyfer będzie z tą nogą tam? I okaże się, że nawet za to "sprawdzenie" czy wszystko ok, trzeba odrobinkę zapłacić...]

Prawie się opluł kiedy usłyszał, że mają mu zakładać gips. I jak on niby ma chodzić do Babylonu czy chociażby poruszać się normalnie w gipsie?! Zdenerwowany powiedział, że tego dnia nic nie chce, ale następnego, kiedy - tak jak to lekarz przewidział - noga nie dawała o sobie zapomnieć, zrezygnował z bycia "zbyt dumnym na gips Lucyferem" i pojechał taksówką do szpitala. Lekarz się go spodziewał. A to szczwany, stary lis. Gdyby był gejem, to diabeł dopiero nieźle by mu pokazał... Tak jednak założono mu gips, dano kule, żeby jakoś mógł sie poruszać. Wyszedł z gabinetu, napotykając przed sobą osobę, na którą wpadał częściej niż na nikogo innego.
-Mogłem się domyślić, że jak ruszę się z domu znowu cię spotkam - powiedział rozbawiony.
[Może być? xD]

-Nic nawet nie mów - powiedział do niego, uśmiechając się delikatnie. Po chwili spojrzał na lekarza, z którym wcześniej rozmawiał Nate. Skoro chłopak był tutaj to chodziło o wypadek, a skoro tak to... - Jakiś problem z moim bratankiem, doktorze? Coś do podpisania? Zapłacenia?
Sam nie wiedział dlaczego to robi. Mimo wszystko czy jeśli chodzi o gesty, czy o słowa nie był zbyt skory do pomocy. W końcu jednak sam się w to zaangażował, mówiąc że jest jego bratankiem. Nie mogł więc stać się nagle wyrodnym wujaszkiem.