Yaoi of Manhattan

- Po prostu zaufaj mojej nieskromnej opinii - parsknął śmiechem, wchodząc do środka. Przystanął sobie na uboczu, uważnie czytając powieszone na ścianie menu. Zdecydował się po dłuższej chwili rozważań. Przy kasie zamówił karmelowe latte na wynos. Gdy kasjerka zapytała się go o imię, posłużył się swoim drugim, wywołując u niej niemałe zaskoczenie. Jego mina zdawała się mówić nie, nie robię sobie jaj, jestem nazwany po Ziemi Obiecanej. No cóż, mamuśka miała fantazję nazywając  go Izraelem. Niby po żydowsku imię oznaczało również walczący z Bogiem, dotyczyło postaci biblijnego Jakuba, ale to bynajmniej do Markovicha nie pasowało. Kończąc swoje przemyślenia, ustawił się po drugiej stronie lady, czekając na swoje zamówienie.

Odebrał charakterystyczny, biały kubek i odruchowo dosypał do zawartości kilka łyżeczek cukru. Energicznie zamieszał plastikowym mieszadełkiem, rozlewając swoje karmelowe latte w około.
- No cóż, jestem produktem importowanym. Moja matka jest Żydówką, która po wojnie zwiała do ZSRR. Konkretniej do Doniecka, Ukraina. A co, akcent mnie trochę nie zdradza? - uśmiechnął się lekko.

- O proszę, tu mamy idealny przykład, dlaczego tak nie bardzo przepadam za narodem amerykańskim - wtrącił z zupełnie innej beczki, nie przejmując się zbytnio zaskoczeniem malującym się na twarzy blondyna. - Ta wasza cholerna ignorancja! Tak, owszem, Ukraina graniczy z Białorusią. Jak również i z Mołdawią, Rumunią, Węgrami, Słowacją, Polską i Rosją. Pojęcie 'jakoś niedaleko' jest ociupinko względne - westchnął, nakładając na swój kubek białą pokrywkę. - Dlaczego mieszkałeś w Szwecji?

- Nie uraziłeś, skądże znowu - parsknął śmiechem, widząc minę chłopaka. - Po prostu za każdym razem ubolewam i załamuję ręce nad każdym przedstawicielem narodu amerykańskiego. Takie moje małe zboczenie, które zwykle wszystkich irytuje - wzruszył ramionami. Markovich rzadko przejmował się cudzą opinią, a irytacja u innych działała na niego zupełnie przeciwnie. Jeszcze z większym zapałem wytykał Amerykanom wszystkie ich ułomności. - I jak się tam żyło? W Szwecji byłem raz, służbowo i jedyne co mogę o tym pięknym kraju powiedzieć to to, że jest pierońsko zimny.

- E tam, trudny. Słów się po prostu nie da wymówić, ot co - wzruszył ramionami, kończąc jednym łykiem swoją kawę. - Czyli wychodzi na to, że ty jesteś amerykańskim  ignorantem, a ja cholernym, ukraińskim ksenofobem - parsknął śmiechem, delikatnie kręcąc z politowaniem głową nad swoim własnym zachowaniem. - Wiesz, nawet jeszcze nie wiem. Pójdę, gdzie mnie nogi zaprowadzą. Do parku? Do baru? Kto wie. Jestem mistrzem unikania pracy, bynajmniej mi się tam nie spieszy.

- Jakie to miłe z twojej strony. Na prawdę, nie masz już dość mojego towarzystwa? W sumie nie dziwię się, czemu Erik tak za tobą cholernie przepada - cicho zaśmiał się, nadal wpatrując się w blondyna z ciekawością. - A na piwo to zawsze mam i czas, i ochotę. Ja tam uważam to za zupełnie naturalne, choć rzadko kto się ze mną zgadza. Wy, Amerykanie, jesteście cholernie dziwni - tym razem jego śmiech dane było usłyszeć połowie klienteli Starbucks'a. Miał tylko nadzieję, że chłopak nie weźmie jakoś specjalnie do siebie jego słów. Rzadko kto mógł z nim wytrzymać na dłuższą metę, a z każdą chwilą cieszył się coraz bardziej z towarzystwa Carrigana.

- Jak miło słyszeć takie słowa, po tak cholera długim czasie - parsknął śmiechem, oczami wyobraźni widząc przed sobą wszystkie osoby, które najchętniej ukręciłyby mu kark przy pierwszej lepszej okazji. W większości odnosiło się to do dalszej rodziny czy dawnych partnerów. Po prostu słodziutko. - Tia, obawiam się, że jednak nie jest to wykonalne. Trochę przyzwyczaiłem się do mojego pustego życia, a wyjazd raczej zaowocowałby jakąś parszywą robotą. Nigdy nie lubiłem jakoś specjalnie ubrudzić sobie rączek - wzruszył ramionami. - Kończysz już tę kawę? Bo jeśli nie, to chętnie bym się poczęstował. Nie żebym się narzucał, skądże.